aktorka;
Właściwie Stefania Ewa,Kunina z domu Krauze, pseud. E. Korczak. Była córką Władysława Krauzego i Józefy z d. Rentel, żoną znanego rzeźbiarza Henryka Kuny. Ukończyła pensję, a następnie uczyła się na kursach handlowych J. Siemiradzkiej. Do zawodu aktorskiego przygotowywała się pod kier. W. Brydzińskiego i A. Zelwerowicza. W 1914 debiutowała pod pseud. Korczak w T. Polskim w Kijowie. W 1915-16 grała w Łodzi. 12 X 1915 wyszła za Henryka Kunę; używała odtąd nazwiska Kunina (pocz. Korczak-Kunina). Od 1916 prawie stale występowała w t. warszawskich: w 1916 w t. Orpheon, w sez. 1917/18 i 1918/19 w T. Polskim, 1919-24 w Reducie (m.in. w rolach Rudomskiej i Ireny – Ponad śnieg, Zuśki – Pomsta, Matki Boskiej – Wielkanoc), w sez. 1924/25 i 1925/26 w T. im. Bogusławskiego, w 1925 w t. Szkarłatna Maska, w 1926-31 w T. Polskim i Małym, w sez. 1929/30 w T. Ateneum, w sez. 1932/33 w T. Kameralnym, następnie w Reducie, której była jedną z najstarszych i najwierniejszych członkiń. W 1933-39 była kierownikiem administracyjnym t. szkolnego Instytutu Reduty. Jedynie w sez. 1931/32 należała do zespołu T. im. Słowackiego w Krakowie. Podczas okupacji niem. w czasie II wojny świat. przebywała w Warszawie; pracowała w kawiarni aktorskiej „Znachor”. Po wyzwoleniu występowała w Starym Teatrze w Krakowie (sez. 1945/46), w T. Wojska Polskiego w Łodzi (1946-49), w T. Polskim w Warszawie (sez. 1949/50), a od 1950 do końca życia w T. Narodowym w Warszawie.
Już w pierwszych latach pracy scen. zwróciła uwagę inteligencją, kulturą i temperamentem aktorskim, a także precyzją w opracowywaniu ról. Miała doskonale warunki zewnętrzne; „wspaniała postać, twarz o klasycznych, nieco surowych rysach, pięknie brzmiący, dość ciemny w barwie głos, hieratyczny gest, czyniły z niej artystkę szczególnie predysponowaną do kreowania tragicznych ról z wielkiego repertuaru” (J. Macierakowski). Stworzyła w tym zakresie wiele wybitnych kreacji, jak np. Demeter (Noc listopadowa), Judyta (Ksiądz Marek), Diana (Fantazy), Maria (Warszawianka), Niewierna Żona (Bolesław Śmiały), Kasandra (Achilleis), Rachel (Judasz z Kariothu), Lollia Paulina (Kajus Cezar Kaligula), Agnieszka Gonzaga (Sułkowski). „Kunina to aktorka, która mocnym akcentem, władczym głosem i całą postawą, jakby w granicie rzeźbioną, ujarzmia widza i panuje nad nim stężoną wolą artysty” – wspominał K. Adwentowicz. Grała również interesująco role komediowe, m.in. Gromiwoję (Gromiwoja Arystofanesa), Pannę Młodą (Wesele), Annę (Rewizor), a po II wojnie świat. wyróżniały się jej znakomite „matki”. Do najlepszych jej ról z okresu po 1945 zaliczyć należy: Gurmyską (Las), Kate Keller (Synowie A. Millera), Melanię (Jegor Bułyczow), Bertę Sonnenbruch (Niemcy), Matkę (Krwawe gody), Annę Kennedy (Maria Stuart F. Schillera), Bonę (Rzeczpospolita zapłaci), Pułkownikową (Panna mężatka), Żegocinę (Pan Damazy) i wreszcie ostatnią rolę, graną jeszcze w 1962 gościnnie na scenie T. im. Mickiewicza w Częstochowie – Teklę (Wysoka ściana). Była wieloletnią, zasłużoną działaczką ZASP, potem SPATiF, szczególnie aktywną w zakresie działalności społecznej. W ostatnich latach życia opiekowała się Schroniskiem Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie (dzięki jej inicjatywie i staraniom powiększyło się o nowy pawilon).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973