aktorka;
Właściwie Bronisława, z domu Antoniak, zamężna Woźniak, pseud. Bronowska. Była córką Wojciecha i Magdaleny z domu Głodek, żoną Stanisława Woźniaka. Na scenie używała zawsze pseudonimu. Była uczennicą A. Bednarczyka Debiutowała w 1913 w T. Polskim w Poznaniu, do którego została zaangażowana na sez. 1913/14. W 1914 występowała przez pewien czas w Ciechocinku. Później grała w Warszawie, najpierw w T. Robotniczym PPS, nast. od marca 1916 w T. Współczesnym i z jego zespołem pod kier. J. Górnickiego w Płocku (czerwiec 1916). W czerwcu 1918 była znowu w Płocku w zespole T. Pola, a w 1918-22 w T. Powszechnym w Warszawie, gdzie grała m.in. Motrunę (Chata za wsią J.K. Galasiewicza i Z. Mellerowej), Mańkę (Popychadło). W styczniu 1921 z zespołem objazdowym grała we Włocławku. Od jesieni 1922 do 1938 występowała stale w Łodzi: na scenach T. Miejskich, m.in. w Polskim, Letnim, Bagateli, Kameralnym (w sez. 1922/23, później 1930/31 i 1933/34-1937/38), oraz w T. Popularnym (od sez. 1923/24 do 1929). W 1933 z zespołem łódz. T. Popularnego występowała w Kaliszu, gdzie 26 XI t.r. zagrała tyt. rolę w reżyserowanej przez siebie sztuce Żywot świętej Genowefy. W czerwcu i lipcu 1938 z aktorami t. łódz. występowała m.in. w Gdańsku, Bydgoszczy, Płocku, Przemyślu, Tarnowie, Stanisławowie. W sez. 1938/39 występowała w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach. W czasie II wojny świat, w teatrze nie pracowała; utrzymywała się z szycia. Po wojnie występowała znowu wyłącznie w Łodzi: od sez. 1945/46 do 1949 w T. Wojska Pol. i na jego scenie w T. Powszechnym TUR, a od sez. 1949/50 do końca 1959/60 w T. Nowym, w którym 13 XII 1958 obchodziła jubileusz czterdziestopięciolecia pracy artyst. w roli Celiny Bełskiej (Dom kobiet). Od września 1961 przeszła na emeryturę. W recenzjach nazywano ją „rasową aktorką o wszechstronnych możliwościach scenicznych”, zwracano uwagę na jej talent aktorski, inteligencję, urodę, wdzięk, melodyjny głos, umiar w stosowaniu środków wyrazu, nawet przy tworzeniu postaci pełnych ekspresji. Przez wiele lat (od 1922 do 1960, niemal bez przerwy) związana z Łodzią, zyskała tu popularność, uznanie i sympatię publiczności. Szczególnie okres występów w T. Popularnym przyniósł jej wiele sukcesów, gdy jako czołowa aktorka tej sceny, grała role amantek i bohaterek, m.in. Praksedę (Karpaccy górale), Helenę (Ogniem i mieczem), Oleńkę (Kmicic), Basię (Azja Tuhajbejowicz), Annę (Tamten G. Zapolskiej), Jagienkę (Krzyżacy), Stefcię Rudecką (Trędowata), tyt. role w Barbarze Radziwiłłównie, Ligii, Małce Szwarcenkopf. Wśród ról granych w łódz. T. Miejskich należy wymienić m.in.: Salomeę (Horsztyński, 1922), Hrabinę (Skalmierzanki), Basię (Krakowiacy i Górale), Marię (Lekkomyślna siostra, 1931), Annę Moran (Ulica, 1936), Podstolinę (Zemsta), a w Katowicach: Dyndalską (Damy i huzary), George Sand (Lato w Nohant) i Annę Jagiellonkę (Król Stefan Batory). Po II wojnie świat. grała m.in.: Radczynię (Wilki w nocy), Panią Jowialską (Pan Jowialski, 1945), Podkomorzynę (Powrót posła), Mrówczyńską (Szczęście Frania), Alisę (Celestyna), Kabanichę (Burza A. Ostrowskiego), Babkę (Latarnia, 1954), Marię Józefę (Dom Bernardy Alba, 1959) i Niańkę (Nie-Boska komedia, 1959) – ostatnia rola.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994