tancerka, aktorka, śpiewaczka;

Właściwie Helena Ż, 1vº Grzedzica, 2vº Norblin. Była córką Jerzego Michała Floriana Ż. i Henryki z Fronczykowskich, żoną malarza Stefana Norblina. Ukończyła szkołę baletową pod kier. P. Zajlicha i w 1926-29 należała do corps de ballet warsz. T. Wielkiego. Od 1929 występowała początkowo jako tancerka, potem jako piosenkarka i recytatorka, w t. rewiowych: w sez. 1929/30 w t. Morskie Oko, 1930/31 t. Wesoły Wieczór, 1931/32 t. Wesołe Oko, w 1932 w t. Kameleon i Opera Buffo, w sez. 1932/33 w t. Banda (śpiewała tam m.in. partię tyt. w operetce Piękna Galatea, w 1933 w t. Rex, w sez. 1933/34 w t. Cyganeria, w 1934 w t. Hollywood-Stara Banda. W 1934 grała w T. Nowym pierwszą swą rolę dram. w komedii Migo, a w t. Aktora rolę Hanki (Moralność pani Dulskiej). W 1935-39 występowała na zmianę w T. Letnim oraz w t. Cyrulik Warszawski, a prócz tego dorywczo w t. Wielka Rewia (1937), w t. Ateneum (1937) oraz w T. Wielkim, gdzie śpie­wała w operetkach, m.in. partię Kokolani (Słońce Meksyku). W 1933-39 występowała też w kilkunastu filmach.(Czarna perła, 1934), (Jego wielka miłość, 1936), (Granica, 1938). Po wybuchu wojny ewakuowała się wraz z mężem do Rumunii, potem przebywała w Indiach (tam urodził się ich syn), wreszcie po wojnie wyjechała do USA (1946 r.). Nie wróciła już na scenę. Imała się różnych zajęć. Po samobójczej śmierci męża w 1952 r. pracowała jako manicurzystka. Zmarła 6 lat później w wieku 48 lat .Syn odziedziczył po niej talent muzyczny. Pierwszą gitarę tylko w połowie sfinansowała mu matka, gdyż nie było jej stać żeby kupić synowi na urodziny wymarzony instrument.
Bardzo zgrabna, o pięknych nogach, była wg K. Kru­kowskiego obdarzona „fascynującą, egzotyczną uro­dą”. L. Sempoliński pisał o niej: „naiwna, trochę roz­hukana i niezbyt inteligentna tancerka siłą swej woli i mrówczą pracą w krótkim stosunkowo czasie wybiła się na czoło gwiazd estrady pierwszej wielkości”. Ważniejsze występy przygotowywała pod kier. H. Lesz­czyńskiej, wiele też korzystała ze wskazówek F. Jarosy’ego. Występowała z powodzeniem w komedii i operetce, ale największe sukcesy odnosiła na scenach rewiowych i w kabaretach. „Jej recytacje i monologi stają się prawdziwym teatrem odegranym przez jedną aktorkę” – pisał K. Krukowski. Znakomicie recyto­wała wiersze, a szczególnie Grenadę M. Swietłowa i Balladę o trzech rzezimieszkach L. Szenwalda.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973