Aktorka;

Córka Janiny z Klecanów i Mariana Borowskich, prawnika i filozofa. Matka Ireny Borowskiej  na początku stulecia była bohaterką dwóch poważnych skandali obyczajowych , które miały wpływ na dalsze życie Ireny Borowskiej. Oddana przez matkę do domu państwa Bujwidów, znanej i szanowanej krakowskiej rodziny , gdzie spędziła całe dzieciństwo. Jako dziecko uczyła się w domu pod okiem Stefanii Sempałowskiej , następnie ukończyła jedno z krakowskich gimnazjów. Już w młodości zdradzała duże zdolności aktorskie. W 1925 zdała egzamin maturalny. Opiekunowie Borowskiej chcieli by podtrzymała ich tradycję rodzinną i dalszą naukę poświęciła studiom medycznym. Marzeniem Ireny był teatr, co wywołało ostry sprzeciw jej opiekunki. Konsekwencją tej decyzji było opuszczenie Krakowa, skąd udała się na studia teatralne do Warszawy. Uczęszczała na kursy dramatyczne prowadzone przez Aleksandra Zelwerowicza, oraz na zajęcia w Reducie, gdzie rad aktorskich udzielał jej Juliusz Osterwa. W 1929 roku ukończyła Oddział Dramatyczny przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Po ukończeniu szkoły została zaangażowana na krótko do teatrów lwowskich, gdzie zagrała kilka ról, m.in. Hermina  (Sen nocy letniej), Ewa (Dziady). W 1933 roku powróciła do Warszawy, gdzie dostała angaż do Teatru Polskiego i Małego. Na stołecznych scenach pozostała do wybuchu drugiej wojny światowej , tworząc szereg kreacji aktorskich m.in.  Eleonora (Sprawa Dantona), Laura (Kordian), Augustynka (Lato w Nohant), Kora (Noc Listopadowa). Sezon 1939 przyniósł aktorce kolejny sukces. W Teatrze Polskim odbyła się premiera sztuki (Koleżanki). Przedstawienie miało niesłychaną frekwencję, Borowskiej towarzyszyły  na scenie Nina Andrycz i Irena Malkiewicz – Domańska. Aktorki zebrały wiele pochlebnych recenzji. Rolę Ireny Borowskiej tak opisywała ówczesna prasa „(…)uroczo wyglądająca i zabawna , dała swojej bohaterce dużo werwy i oryginalności. Pod koniec lat 30 – tych, często występowała w warsztatach dyplomowych Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (m.in. w sztuce – Jutro). W sez. 1939/1940 miała pozostać w zespole Teatru Polskiego w Warszawie. Po wybuchu wojny, znalazła się na terenach  wschodniej Polski. Wraz z bliskimi, próbowała przekroczyć granicę polsko – litewską, jednak w ostatniej chwili rozmyśliła się. Przyłączyła się do jednego z oddziałów wojska polskiego, z którym dotarła do Grodna. W mieście spotkała Andrzeja Szalawskiego, dzięki któremu znalazła się w zespole teatralnym Aleksandra Węgierki. W niedługim czasie zespół ten przeniósł się do Białegostoku. Następnie wspólnie z Szalawskim, aktorka powróciła do stolicy. Gdy dotarła na miejsce, okazało się, że jej mieszkanie zajmują „dzicy lokatorzy”. Zabrała ze sobą jedynie kilka ubrań, które pozostawiła, uchodząc z ludnością cywilną we wrześniu 1939 roku. Zamieszkała na ulicy Suchej u bliskich znajomych. Podczas pobytu w Warszawie nie uczestniczyła w jawnym życiu teatralnym, występowała często w prywatnych wieczorach artystycznych, ponadto pracowała jako ekspedientka w sklepie spożywczym przy ulicy Polnej. W dniu 17 marca 1944 roku została zastrzelona przez niewyjaśnionych sprawców w swoim warszawskim mieszkaniu. Jedna z wersji głosi, iż aktorka zastała zastrzelona przez ludzi związanych z NKWD, gdyż jej partner życiowy Jerzy Niezbrzycki v. Ryszard Wraga był wrogiem ustroju państwowego Związku Radzieckiego.

Źródło: Liście na wietrze (Fundacja, 2004) Krystyna Jurgielewicz Bielczykowa. Data urodzenia Ireny Borowskiej, na podstawie informacji Pana Kacpra  Roszak – Kaszy.