aktor;
Właściwie Bogdan Stanisław Wasiel, także Bogdan Janikowski, Wasiel-Janikowski.Był synem Stefana i Zuzanny Wasielów, bratem aktora i śpiewaka A. Wasiela, mężem aktorki Zofii Rzuchowskiej. Być może rodzina nosiła podwójne nazwisko, ponieważ obaj bracia używali, wymiennie lub w połączeniu Wasiel-Janikowski, obu nazwisk. W sezonie 1922/23 Wasiel był uczniem Instytutu Reduty. Następnie występował w Warszawie w Teatrze Reduta (sezon 1923/24), w warszawskim Teatrze im. Bogusławskiego (1924/25) i ponownie w Teatrze Reduta w Wilnie (1925/26). W sezonie 1926/27 początkowo należał do zespołu warszawskiego Teatru Odrodzonego na Pradze, ale już w październiku 1926 zagrał małą rolę w Teatrze Polskim w Warszawie, a od grudnia tego roku do końca sezonu 1929/30 występował na tej scenie oraz w Teatrze Małym (w 1927–28 jako Bogdan Janikowski). W sezonie 1930/31 był w zespole Teatrów Miejskich w Łodzi. W sezonie 1932/33 występował w warszawskim Teatrze Ateneum, w 1933/34 w Teatrze Nowa Komedia (z zespołem tym był też od maja do lipca 1934 w objeździe, m.in. w Poznaniu, Krakowie i Lwowie), w sezonie 1934/35 w Teatrze Kameralnym, w 1935/36 w Stołecznym Teatrze Powszechnym. W sezonie 1936/37 grał w Teatrze Polskim w Łodzi. Od 1937 pojawiał się sporadycznie na scenach warszawskich, np. w październiku 1937 w widowisku dla dzieci w Teatrze Wielkim, w lutym 1939 w teatrze Małe Qui Pro Quo. Od 1928 współpracował z Polskim Radiem.
W latach okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie, brał czynny udział w działalności konspiracyjnej, m.in. w komórce teatr. „Sztuka” Biura Informacji i Propagandy Armii Krajowej; był więziony na Pawiaku. W sierpniu 1944 był spikerem i lektorem rozgłośni powstańczej, występował w brygadach teatralnych przygotowywanych przez Leona Schillera. Wywieziony do obozu jeńców, po wyzwoleniu należał do zespołu Teatru Ludowego im. Bogusławskiego w Lingen, następnie, krótko, Teatru Dramatycznego 2 Korpusu we Włoszech. Pozostał na emigracji; mieszkał w Stanach Zjednoczonych, zajmował się rzeźbą, konserwacją kościołów i dzieł sztuki.
Dobrze śpiewający, obdarzony temperamentem, grał zwykle role niewielkie, drugoplanowe takie, jak: Józwa i Staszek Szela (Turoń), Grześ (Podróż po Warszawie), Bartek (Skalmierzanki), Morgal (Krakowiacy i Górale), Marian (Tamten), Wojtek i Upiór (Wesele), Gralon (Balladyna), Wacek (Firma). W audycjach radiowych był często wykorzystywany jako imitator dźwięków i głosów zwierząt.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1900–1980, t.II, PWN, Warszawa 1994.