Tomaszewski Wiesław

by ·Możliwość komentowania Tomaszewski Wiesław została wyłączona
Wiesław Tomszewski
Tomaszewski Wiesław
Data urodzenia:
1910-04-15 Kraków
Data śmierci:
1979-11-11 Kraków

aktor;

Właściwie Wiesław Stanisław Tomaszewski. Był synem Stanisława T. i Zdzisławy z Lipińskich, mężem aktorki Janiny (Niny) Karasińskiej. Ukończył Wyż­szą Szkołę Rolniczą. Do zawodu aktora przygoto­wywał się na kursach wymowy i deklamacji przy T. Polskim w Katowicach. W 1935 zdał w PIST egzamin eksternistyczny. W sez. 1936/37-1938/39 występował w T. Polskim w Katowicach, gdzie grał m.in. Staszka (Królowa przedmieścia), Gustlika (Wesele na Górnym Śląsku), Słowikowskiego (Ga­łązka rozmarynu), Telemaka (Powrót Odysa). Pod­czas okupacji niem. był kier. gospodarstwa rolnego przy firmie „Zieleniewski” w Krakowie. Od wiosny 1945 występował ponownie w Katowicach w T. Miejskim, potem w t. krak.: T. im. Słowackiego (sez. 1945/46), Kameralnym TUR (1946/47), Dra­matycznych (1947/48) i od 1948/49 do końca sez. 1959/60 w T. Młodego Widza (od 1958 pn. T. Rozmaitości). Na sez. 1960/61 i 1961/62 zaanga­żował się do T. im. Żeromskiego w Kielcach. Od sez. 1962/63 występował w T. im. Mickiewicza w Częstochowie, gdzie 12 VI 1965 obchodził jubileusz dwudziestu pięciu lat pracy w roli Filipczaka (Ktoś nowy). W sez. 1972/73-1974/75 był aktorem T. im. Solskiego w Tarnowie. Od sez. 1975/76 wrócił do Krakowa i do 1979 pracował w T. Ludowym w Nowej Hucie.
Począwszy od 1. pięćdziesiątych grał z powodzeniem duże role, najczęściej charakterystyczne, zarówno komediowe, jak i dram., m.in. takie, jak: Karol Skalski (Dwie blizny, 1953), Aryst (Fircyk w za­lotach, 1954), Jan Kochanowski (Droga do Czar­nolasu, 1957), Wituś (Skiz, 1961), Sędzia nr 9 (Dwu­nastu gniewnych ludzi, 1961), Doktor (Pierwszy dzień wolności, 1962), Radost (Śluby panieńskie, 1964), Kreon (Medea J. Parandowskiego, 1964), Tobiasz (Gwałtu, co się dzieje, 1969), Anzelm (Szkoła ko­biet, 1970), Ojciec (Niespodzianka, 1973), Bajkowski (Ciężkie czasy, 1978). Był pochlebnie wymie­niany w rec., gdzie najczęściej podkreślano jego umiar i dyscyplinę w stosowaniu środków aktor­skich. Potrafił tworzyć, jak w Niespodziance, „nader przejmującą sylwetkę nieszczęśliwego człowieka” (K. Pleśniarowicz), ale też „wykorzystać komizm sytuacyjny i słowny w świetnym, farsowo-karykaturalnym stylu” (rec. Ts. z „Gwałtu, co się dzieje”).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Źródła:
1)

aktor;

Właściwie Wiesław Stanisław Tomaszewski. Był synem Stanisława T. i Zdzisławy z Lipińskich, mężem aktorki Janiny (Niny) Karasińskiej. Ukończył Wyż­szą Szkołę Rolniczą. Do zawodu aktora przygoto­wywał się na kursach wymowy i deklamacji przy T. Polskim w Katowicach. W 1935 zdał w PIST egzamin eksternistyczny. W sez. 1936/37-1938/39 występował w T. Polskim w Katowicach, gdzie grał m.in. Staszka (Królowa przedmieścia), Gustlika (Wesele na Górnym Śląsku), Słowikowskiego (Ga­łązka rozmarynu), Telemaka (Powrót Odysa). Pod­czas okupacji niem. był kier. gospodarstwa rolnego przy firmie „Zieleniewski” w Krakowie. Od wiosny 1945 występował ponownie w Katowicach w T. Miejskim, potem w t. krak.: T. im. Słowackiego (sez. 1945/46), Kameralnym TUR (1946/47), Dra­matycznych (1947/48) i od 1948/49 do końca sez. 1959/60 w T. Młodego Widza (od 1958 pn. T. Rozmaitości). Na sez. 1960/61 i 1961/62 zaanga­żował się do T. im. Żeromskiego w Kielcach. Od sez. 1962/63 występował w T. im. Mickiewicza w Częstochowie, gdzie 12 VI 1965 obchodził jubileusz dwudziestu pięciu lat pracy w roli Filipczaka (Ktoś nowy). W sez. 1972/73-1974/75 był aktorem T. im. Solskiego w Tarnowie. Od sez. 1975/76 wrócił do Krakowa i do 1979 pracował w T. Ludowym w Nowej Hucie.
Począwszy od 1. pięćdziesiątych grał z powodzeniem duże role, najczęściej charakterystyczne, zarówno komediowe, jak i dram., m.in. takie, jak: Karol Skalski (Dwie blizny, 1953), Aryst (Fircyk w za­lotach, 1954), Jan Kochanowski (Droga do Czar­nolasu, 1957), Wituś (Skiz, 1961), Sędzia nr 9 (Dwu­nastu gniewnych ludzi, 1961), Doktor (Pierwszy dzień wolności, 1962), Radost (Śluby panieńskie, 1964), Kreon (Medea J. Parandowskiego, 1964), Tobiasz (Gwałtu, co się dzieje, 1969), Anzelm (Szkoła ko­biet, 1970), Ojciec (Niespodzianka, 1973), Bajkowski (Ciężkie czasy, 1978). Był pochlebnie wymie­niany w rec., gdzie najczęściej podkreślano jego umiar i dyscyplinę w stosowaniu środków aktor­skich. Potrafił tworzyć, jak w Niespodziance, „nader przejmującą sylwetkę nieszczęśliwego człowieka” (K. Pleśniarowicz), ale też „wykorzystać komizm sytuacyjny i słowny w świetnym, farsowo-karykaturalnym stylu” (rec. Ts. z „Gwałtu, co się dzieje”).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994