Data urodzenia:
1908-05-26 Łódź
Data śmierci:
1969-01-25 Warszawa
aktor, reżyser;
Właściwie Jerzy Lubomir Śliwiński. Był synem Józefa Ś. i Stanisławy z Hodorowiczów, mężem suflerki Eugenii z Johnów, 1° v. Czechowicz. Po ukończeniu szkoły średniej zdał egzamin eksternistyczny ZASP-u. Zaczął występować w sez. 1929/30 w T. Miejskim w Płocku, potem grał zapewne w Częstochowie, w sez. 1932/33 w T. Miejskich w Łodzi, w 1933-37 w T. Miejskich we Lwowie. W 1937-39 należał do zespołu T. Narodowego i Nowego w Warszawie; występował też na innych scenach TKKT. Do 1939 używał przeważnie imienia Lubomir, potem zaś Jerzy. Po wybuchu II wojny świat. znalazł się w Grodnie i do 1941 występował w Państw. T. Polskim BSRR w Grodnie i Białymstoku. Po wkroczeniu Niemców przeniósł się do Warszawy, gdzie do 1944 występował i reżyserował w jawnych teatrach: Komedia, Bohema, Miniatury, Jar. Po zakończeniu wojny sąd ZASP-u skazał go za to na grzywnę i półroczne występy pod trzema gwiazdkami. Wiosną 1945 występował w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach, później grał i reżyserował dorywczo w T. Miejskim w Białymstoku, w 1946-47 w T. Polskim i T. Komedia Muzyczna w Szczecinie, od marca 1947 w T. Nowym w Poznaniu, jesienią t.r. w T. Powszechnym TUR w Krakowie, w 1948-49 w T. Klasycznym i Nowym w Warszawie; grał też gościnnie w T. Komedia Muzyczna w Poznaniu. W 1949-51 występował w warsz. T. Narodowym, a w 1952-57 w T. Ateneum. W ostatnich latach życia nie występował. W 1960 reżyserował gościnnie (wraz z K. Krukowskim) w T. Syrena program Hallo, Romeo. Współpracował też w tym czasie z Estradą Domu Wojska Pol. Miniatury. Wysoki, obdarzony dobrymi warunkami zewnętrznymi, grał pocz. najczęściej komediowe role amantów, takie jak: Mariusz (Fanny), Birbancki (Dożywocie), Gustaw (Śluby panieńskie), Karol (Szkoła obmowy); czasem występował także w dramatach, np. jako Ferdynand (Intryga i miłość), Rizzio (Maria Stuart J. Słowackiego). Później grywał duże role charakterystyczne: Halny (Tysiąc walecznych), Stecki (Zbiegowie), Gorin (Ich głowy), ale spotykał się często z ostrą krytyką. O roli Tartuffe’a (Świętoszek) pisał A. Sowiński, że S. „stosował kilka z góry ustalonych i powtarzających się gestów nie nadając również swej mimice odcieni dostatecznie zindywidualizowanych”, a zdaniem J.A. Szczepańskiego jako d’Antraigues (Sułkowski) „był intrygantem od niechcenia i bez przekonania”. Reżyserował m.in. Przeprowadzkę, Zemstę, Męża i żonę. Występował także w filmach.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
aktor, reżyser;
Właściwie Jerzy Lubomir Śliwiński. Był synem Józefa Ś. i Stanisławy z Hodorowiczów, mężem suflerki Eugenii z Johnów, 1° v. Czechowicz. Po ukończeniu szkoły średniej zdał egzamin eksternistyczny ZASP-u. Zaczął występować w sez. 1929/30 w T. Miejskim w Płocku, potem grał zapewne w Częstochowie, w sez. 1932/33 w T. Miejskich w Łodzi, w 1933-37 w T. Miejskich we Lwowie. W 1937-39 należał do zespołu T. Narodowego i Nowego w Warszawie; występował też na innych scenach TKKT. Do 1939 używał przeważnie imienia Lubomir, potem zaś Jerzy. Po wybuchu II wojny świat. znalazł się w Grodnie i do 1941 występował w Państw. T. Polskim BSRR w Grodnie i Białymstoku. Po wkroczeniu Niemców przeniósł się do Warszawy, gdzie do 1944 występował i reżyserował w jawnych teatrach: Komedia, Bohema, Miniatury, Jar. Po zakończeniu wojny sąd ZASP-u skazał go za to na grzywnę i półroczne występy pod trzema gwiazdkami. Wiosną 1945 występował w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach, później grał i reżyserował dorywczo w T. Miejskim w Białymstoku, w 1946-47 w T. Polskim i T. Komedia Muzyczna w Szczecinie, od marca 1947 w T. Nowym w Poznaniu, jesienią t.r. w T. Powszechnym TUR w Krakowie, w 1948-49 w T. Klasycznym i Nowym w Warszawie; grał też gościnnie w T. Komedia Muzyczna w Poznaniu. W 1949-51 występował w warsz. T. Narodowym, a w 1952-57 w T. Ateneum. W ostatnich latach życia nie występował. W 1960 reżyserował gościnnie (wraz z K. Krukowskim) w T. Syrena program Hallo, Romeo. Współpracował też w tym czasie z Estradą Domu Wojska Pol. Miniatury. Wysoki, obdarzony dobrymi warunkami zewnętrznymi, grał pocz. najczęściej komediowe role amantów, takie jak: Mariusz (Fanny), Birbancki (Dożywocie), Gustaw (Śluby panieńskie), Karol (Szkoła obmowy); czasem występował także w dramatach, np. jako Ferdynand (Intryga i miłość), Rizzio (Maria Stuart J. Słowackiego). Później grywał duże role charakterystyczne: Halny (Tysiąc walecznych), Stecki (Zbiegowie), Gorin (Ich głowy), ale spotykał się często z ostrą krytyką. O roli Tartuffe’a (Świętoszek) pisał A. Sowiński, że S. „stosował kilka z góry ustalonych i powtarzających się gestów nie nadając również swej mimice odcieni dostatecznie zindywidualizowanych”, a zdaniem J.A. Szczepańskiego jako d’Antraigues (Sułkowski) „był intrygantem od niechcenia i bez przekonania”. Reżyserował m.in. Przeprowadzkę, Zemstę, Męża i żonę. Występował także w filmach.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
