Data urodzenia:
1905-10-21 Warszawa
Data śmierci:
1978-01-16 Milanówek
śpiewak, aktor;
Właściwie Feliks Szczepański. Był synem Franciszka Sz. i Katarzyny z Pietrzaków, bratem śpiewaczki L. Szczepańskiej, mężem aktorki Wandy Sz. z Orzechowskich, właśc. Nisenson (ślub 18 VI 1934). Ukończył szkołę średnią i konserwatorium w Warszawie, uczył się też śpiewu prywatnie. W 1920 brał udział jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1923 został zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie, gdzie od ok. 1926 do 1936 był solistą, odtwórcą niewielkich partii tenorowych w operach, jak: Lokaj i Vicehrabia Gaston (Traviata), Dudarz (Halka), Pong (Turandot), choć śpiewał też m.in. Damazego (Straszny dwór) i Beppa (Pajace); występował także w wielu wystawianych tam operetkach. W 1936 występował w Wielkiej Operetce na Karowej, w pierwszej poł. 1937 w Cyruliku Warszawskim, w sez. 1937/38 w T. Wielkim w Poznaniu, w 1938/39 znów w T. Wielkim w Warszawie (gł. w przedstawieniach operetkowych), w marcu 1939 w t. Wielka Rewia na jubileuszu L. Messal, w maju 1939 z warsz. T. 8.15 był w Gdyni. W okresie okupacji niem. występował w jawnych teatrach w Warszawie: Variete, Kometa, Hollywood, Figaro, Maska, Nowości, Niebieski Motyl i T. Miasta Warszawy, a także gościnnie w jawnym T. Powszechnym w Krakowie. Po wojnie na scenę powrócił w 1947; do 1949 był w Objazdowym T. Miniatur w Krakowie, a nast. w Warszawie w T. Nowym (1949). W 1950 w T. Narodowym grał Stacha w Schillerowskiej insc. Krakowiaków i Górali. Występował w warsz. T. Syrena (1950-52), znowu w T. Nowym (1952-55), nast. w Operetce (1955-61). Potem uczestniczył zapewne w różnych imprezach, np. w kwietniu i maju 1971 brał udział w objeździe zespołu M. Ćwiklińskiej ze spektaklem Drzewa umierają stojąc w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
Mimo początków operowych, prawdziwe sukcesy odnosił w operetkach i przede wszystkim wodewilach. Po wojnie zdobył uznanie krytyki zarówno w dużych rolach, jak i w epizodach. Pisała B. Sowińska: „ten rasowy artysta operetki śpiewa, tańczy i gra ze swobodą, wdziękiem i gracją”. Drugą cechą, obok często podkreślanej, renomowanej „starej klasy” jego aktorstwa, był komizm: „Jakaż siła komiczna tkwi w tym aktorze, ile ten aptekarz ma w sobie iście akrobatycznej, ekwilibrystycznej werwy” (J. Fruhling o roli Gustawa w Fajerwerku). Inne ważniejsze role: Eisenstein (Zemsta nietoperza), Boni (Księżniczka czardasza), Jelonek (Bal z Fanfanem), Charon (Orfeusz w piekle).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
śpiewak, aktor;
Właściwie Feliks Szczepański. Był synem Franciszka Sz. i Katarzyny z Pietrzaków, bratem śpiewaczki L. Szczepańskiej, mężem aktorki Wandy Sz. z Orzechowskich, właśc. Nisenson (ślub 18 VI 1934). Ukończył szkołę średnią i konserwatorium w Warszawie, uczył się też śpiewu prywatnie. W 1920 brał udział jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1923 został zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie, gdzie od ok. 1926 do 1936 był solistą, odtwórcą niewielkich partii tenorowych w operach, jak: Lokaj i Vicehrabia Gaston (Traviata), Dudarz (Halka), Pong (Turandot), choć śpiewał też m.in. Damazego (Straszny dwór) i Beppa (Pajace); występował także w wielu wystawianych tam operetkach. W 1936 występował w Wielkiej Operetce na Karowej, w pierwszej poł. 1937 w Cyruliku Warszawskim, w sez. 1937/38 w T. Wielkim w Poznaniu, w 1938/39 znów w T. Wielkim w Warszawie (gł. w przedstawieniach operetkowych), w marcu 1939 w t. Wielka Rewia na jubileuszu L. Messal, w maju 1939 z warsz. T. 8.15 był w Gdyni. W okresie okupacji niem. występował w jawnych teatrach w Warszawie: Variete, Kometa, Hollywood, Figaro, Maska, Nowości, Niebieski Motyl i T. Miasta Warszawy, a także gościnnie w jawnym T. Powszechnym w Krakowie. Po wojnie na scenę powrócił w 1947; do 1949 był w Objazdowym T. Miniatur w Krakowie, a nast. w Warszawie w T. Nowym (1949). W 1950 w T. Narodowym grał Stacha w Schillerowskiej insc. Krakowiaków i Górali. Występował w warsz. T. Syrena (1950-52), znowu w T. Nowym (1952-55), nast. w Operetce (1955-61). Potem uczestniczył zapewne w różnych imprezach, np. w kwietniu i maju 1971 brał udział w objeździe zespołu M. Ćwiklińskiej ze spektaklem Drzewa umierają stojąc w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
Mimo początków operowych, prawdziwe sukcesy odnosił w operetkach i przede wszystkim wodewilach. Po wojnie zdobył uznanie krytyki zarówno w dużych rolach, jak i w epizodach. Pisała B. Sowińska: „ten rasowy artysta operetki śpiewa, tańczy i gra ze swobodą, wdziękiem i gracją”. Drugą cechą, obok często podkreślanej, renomowanej „starej klasy” jego aktorstwa, był komizm: „Jakaż siła komiczna tkwi w tym aktorze, ile ten aptekarz ma w sobie iście akrobatycznej, ekwilibrystycznej werwy” (J. Fruhling o roli Gustawa w Fajerwerku). Inne ważniejsze role: Eisenstein (Zemsta nietoperza), Boni (Księżniczka czardasza), Jelonek (Bal z Fanfanem), Charon (Orfeusz w piekle).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
