Właściwie Helena Stanisława Targosz, zamężna Bielenin pseud. Rozwadowska. Była córką Tomasza Targosza i Antoniny z Grzybowskich, żoną Władysława Bienina-Bielenina , matką aktorki Ireny Bielenin. Szkołę średnią ukończyła w Krakowie; potem wstąpiła tam do rocznej szkoły dram. M. Przybyłowicza. W czerwcu 1908 zaanga­żowała się do zespołu E. Czermańskiego, który objeżdżał Galicję; debiutowała rolą Meli (Moralność pani Dulskiej). W 1909-14 należała do zespołu T. Ludowego w Krakowie (w 1911 wraz z grupą akto­rów kierowanych przez E. Rygiera udała się do Lwowa, gdzie od marca do maja występowali jako T. Nowy). W 1914 należała do zespołu T. Syndy­katu Dziennikarzy Krakowskich. Po wybuchu I woj­ny świat. znalazła się w Zakopanem, gdzie w sez. 1914/15 występowała w zespole D. Baranowskiego. W lipcu 1917 zaangażowała się do Polskiego T. Frontowego i wyjechała z nim na front włoski. W 1918 była w zespole S. Turskiego, m.in. w Prze­myślu i Tarnowie (wrzesień). W sez. 1919/20 wy­stępowała w t. plebiscytowym pod dyr. E. Kali­nowskiego w Cieszynie, 1920/21 w T. Miejskim w Łodzi pod dyr. A. Zelwerowicza, 1921-23 w T. Polskim w Warszawie. W 1924 zaangażowała się do T. Polskiego w Katowicach i pracowała tam do wybuchu II wojny światowej. Lata 1939-45 spędziła na wsi. Po wojnie, po krótkich występach w krak. T. Powszechnym im. Żołnierza Pol., po­wróciła wiosną 1945 do Katowic i na scenie T. Śląskiego im. Wyspiańskiego występowała do 1965, tj. do przejścia na emeryturę. W teatrze tym 14 XI 1948 obchodziła jubileusz trzydziestopięciole­cia pracy aktorskiej w roli Orgonowej (Damy i huzary).
Była jedną z najbardziej znanych aktorek na Ślą­sku; jedyną, która na scenie t. katowickiego wy­stępowała tak długo – czterdzieści lat. Niezwykłą popularność zdobyła także rolą Maryjki w nadawanej przez wiele lat audycji Śląskiej Czeladki Radiowej. Była aktorką wszechstronną, także ope­retkową. W późniejszych latach grała z powodze­niem najczęściej role charakterystyczne, np. kobiety z ludu; równie dobrze czuła się w klasycznej ko­medii polskiej. Ważniejsze role: Zosia (Ułani księ­cia Józefa), Panna Młoda (Wesele), Chochlik (Bal­ladyna), Gwinona (Lilia Weneda), Milewska (Żabusia), Dulska (Moralność pani Dulskiej), Tykalska (Pan Damazy), Pani Dobrójska (Śluby panieńskie), Zofia (Dom kobiet), Prudencja (Dom Bernardy Al­ba), Pani Jowialska i Szambelanowa (Pan Jowialski). Napisała książkę „Wspomnienia ważne i nie­ważne” (Warszawa 1966).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994