aktor, śpiewak, reżyser, autor tekstów;
Syn aktora Wincentego Rapackiego i aktorki Józefiny Rapackiej. Brat aktorek Honoraty Leszczyńskiej i Róży Rapackiej .Mąż aktorki Heleny Zimajer. Ojciec aktora i kompozytora Adama Rapackiego i aktorki Haliny Rapckiej. Ukończył w Warszawie gimnazjum i studia wokalne u swej ciotki Honoraty Majeranowskiej. 3 lutego 1887 debiutował w Warszawskich Teatrach Rządowych (WTR) w tytułowej partii w operetce Gennaro. Zaangażowany do zespołu operetki WTR występował tu w 1888–93. W tym okresie kilkakrotnie wyjeżdżał na występy gościnne z Adolfiną Zimajer w 1890 odwiedził Kraków i Zakopane, w 1891 Lwów, w 1892 Łódź. W sezonie 1893/94 występował w Łodzi i Odessie, w zespole Czesława Janowskiego, w czerwcu 1894 w Krakowie, w sezonie 1894/95 w Poznaniu. 10 września 1895 w Zakopanem ożenił się z aktorką Heleną Zimajer. W 1895–97 należał do zespołu teatru łódzkiego, w lecie 1896 grał z nim w warszawskim Cyrku. W 1898–1900 występował w zespole Adolfiny Zimajer, m.in. w Lublinie i Sosnowcu. W 1900 został powtórnie zaangażowany do zespołu operetki WTR i występował tu do 1915. Niekiedy tylko wyjeżdżał na występy gościnne sam lub z żoną i Adolfiną Zimajer. Wiosną 1915 opuścił Warszawę udając się z Józefiną Bielską do Rosji. Już w maju tego roku występował w Petersburgu. Od 10 stycznia do lata 1916 prowadził w Moskwie Operetkę Polską , z dość licznym i dobrym zespołem. W grudniu 1916 występował w Petersburgu w teatrze Ermitaż. Od 29 września 1917 do kwietnia 1918 kierował w Kijowie Teatrem Nowości, w którym dawano przedstawienia „składane”, lub pełnospektaklowe operetki. Po powrocie do Warszawy zaangażował się do teatru Czarny Kot, w 1919 przez krótki czas występował w teatrze Sfinks, potem znów w Czarnym Kocie. W 1921 przeniósł się do operetki w Teatrze Nowym, a w 1922 do Teatru Nowości. W Warszawie występował odtąd aż do 1939, głównie w Teatrze Letnim, czasem w Teatrze Nowym i Teatrze Narodowym, a po 1934 także w Teatrze Małym i Teatrze Polskim. Dorywczo występował m.in. w teatrach Morskie Oko (1930), Wielka Rewia (1938). Na gościnne występy wyjeżdżał m.in. do Sopotu (1922), Torunia (1938). Był niewysoki, miał chłopięce rysy twarzy, śpiewał tenorem o miłym zabarwieniu. Długo grywał role amantów w operetkach i wodewilach, a dopiero w późniejszym wieku charakterystyczne w komediach. Wg Witolda Fillera „specjalizował się w rolach oferm i ślamazarów”. W operetce występował w takich partiach jak: Frycek (Frycek i Lizka), Alfred (Zemsta nietoperza), Ajaks (Piękna Helena), Oliwier (Pierścień rodzinny), Adam (Ptasznik z Tyrolu), Sinobrody (Sinobrody), śpiewał też Jontka (Halka). W komediach i farsach grał m.in. takie role: Kazio (Żołnierz królowej Madagaskaru), Karol (Ciotka Karola), Kamerdyner (Papa się żeni). Występował też od 1911 w filmach. Wg Ludwika Sempolińskiego „pozycję swoją w teatrze zawdzięczał nie tyle zdolnościom aktorskim, co literackim i kompozytorskim”. Był jednym z nąjczynniejszych tłumaczy i adaptatorów – przełożył na język polski libretta siedemdziesięciu dwóch operetek. Na jego własną twórczość złożyły się: operetka Chwila szczęścia (do której sam skomponował muzykę), a przede wszystkim farsy i komedie, m.in. Czarujący emeryt, Ja tu rządzę, Jubileusz mistrza, Papa się żeni, Tajemniczy gość. Ogłaszał też anegdoty teatralne, humoreski, poezje (Bez tytułu, Co mówi serce), powieści (Romans pani majstrowej). Utwory swoje drukował m.in. w „Tygodniku Ilustrowanym”, „Kurierze Warszawskim”, „Kurierze Porannym”, „Ziarnie”, „Wieku”, „Kolcach”. Cykl wspomnień ogłosił w Kronice Polski i Świata (1939 nr 9–15).
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965, Warszawa 1973.