śpiewak, aktor;
Był synem Józefa R., pracownika kolei, i Katarzyny z Kozłowickich. W związku z zajęciem ojca przenosił się wraz z rodzicami z miasta do miasta, od 1904 przebywał w Irkucku, Tyflisie i Murmańsku, gdzie ukończył szkołę powszechną i zaczął naukę w gimnazjum. W 1919 cała rodzina przyjechała do Polski i zamieszkała pocz. w Wilnie, a w 1920 w Grodnie, gdzie R. uczęszczał do gimnazjum. W 1923 przeniósł się do Białegostoku, skąd przez trzy lata dojeżdżał do Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Śpiewu uczył się m.in. u T. Leliwy i A. Różańskiego. Od jesieni 1926, przez jeden sez., próbował sił w przedstawieniach muz. T. Miejskiego w Toruniu; śpiewał drobne partie tenorowe, np. w Sprzedanej narzeczonej, operetkach Clo-clo, Rozwódce i Krysi leśniczance; większą partię Lorenza śpiewał we Fra Diavolo. Debiutował 27 VI 1928 w T. Wielkim w Warszawie partią Janka w Sprzedanej narzeczonej. Egzamin kwalifikacyjny ZASP-u złożył 20 VI 1929. W sez. 1929/30 i 1930/31 był solistą Opery pozn.; rzadziej śpiewał w repertuarze operowym (Lord Artur w Łucji z Lammermooru), częściej w operetkowym (Raul Delacroix – Fiołek z Montmartre’u, Maharadża – Lady Chic, Mister Iks – Księżna cyrkówka, Hrabia Nicki – Czar walca). W operetkach grał nawet role pierwszoplanowe, jak tyt. w Orłowie, czy Armand we Frasquicie. Miał liryczne dyspozycje wokalne, głos niezbyt silny. Jego b. dobre warunki scen. sprawiały, że prezentował się korzystnie w rolach amantów i arystokratów. W 1931-33, w związku z kryzysem w Operze, związał się ze scenką pozn. Komedii Muzycznej, która organizowała spektakle w kinie „Bałtyk”. W 1933 jesienią należał do czternastoosobowej grupy udziałowców-założycieli Zrzeszenia Artystów Operowych w Poznaniu, którzy dyrekcję T. Wielkiego powierzyli Z. Latoszewskiemu. W sez. 1933/34 i 1934/35 w pozn. T. Wielkim śpiewał duże partie operowe, takie jak: Ernesto (Don Pasquale), Eros (Eros i Psyche), Jurek (Diabeł i Kasia), Arnold (Wilhelm Tell), Almaviva (Cyrulik sewilski). Nadal wykonywał czołowe role w operetkach; jedną z najbardziej udanych był Barinkay w Baronie cygańskim. Na sez. 1935/36 został zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie; śpiewał tam m.in. Alfreda w Traviacie. W repertuarze operetkowym występował w T. Wielka Operetka przy ul. Karowej. Od sez. 1937/38 ponownie był w Poznaniu; do wybuchu II wojny świat. był solistą T. Wielkiego; odnosił wtedy największe sukcesy, śpiewał m.in. partię Apollona w pol. prem. Alcesty (12 III 1938) i solo tenorowe w pol. prem. Harnasiów (9 IV 1938), Fantona (Wesołe kumoszki z Windsoru), Księcia Guido (Noc w Wenecji), Pedra (Niziny), był doskonałym aktorsko i wokalnie Caniem w Pajacach. Podczas okupacji niem. przebywał w Poznaniu. W 1945-48 występował na koncertach objazdowych i w imprezach estradowych, m.in. w montażu z Krainy uśmiechu. Od 1948 do 1950 działał na Wybrzeżu; z ramienia Związku Zaw. Muzyków organizował tam t. muzyczny: 1 V 1949 wystawił Krakowiaków i Górali w sali Ogniska w Gdańsku (był reżyserem, dekoratorem, także charakteryzatorem); nast. wystawił jeszcze Krainę uśmiechu (w siedzibie T. Miejskiego we Wrzeszczu). W 1951-53 zajmował się pracą pedag. w Poznaniu. Od 20 IX 1953 do 30 I 1956 był instruktorem i reżyserem Woj. DK w Olsztynie; przygotował tam dwa pół-amat. przedstawienia muz.: Krakowiaków i Górali i Króla włóczęgów. Od 16 I 1956 do 31 VIII 1973 był śpiewakiem, potem aktorem Operetki Poznańskiej; grał Cunlighta (Wiktoria i jej huzar) w prem. inaugurującej działalność tego teatru, potem role epizodyczne, jak np.: Henryk (Fajerwerk), Sergiusz (Niespokojne szczęście), Król Bobeche (Sinobrody), Profesor Zoltan Karpathy (pol. prem. My Fair Lady), Knack (Hrabia Luxemburg). Jego doświadczenie scen. recenzenci odnotowywali z uznaniem, np. stworzył zabawną postać Hrabiego Lichtenfelsa w Krainie uśmiechu (1958 i 1971). Ostatnią jego rolą był Stary Książę (Ruletka serc, prem. 18 X 1975).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994