Data urodzenia:
1903-01-06 Lwów
Data śmierci:
1981-01-14 Warszawa
aktor, śpiewak, reżyser;
Był synem Edwarda P. i Józefy z Garczyńskich; jego pierwszą żoną była aktorka Maria Stajewska (ślub 12 V 1952 w Warszawie), drugą Wanda Kluge z Wiśniewskich (ślub 18 III 1969 w Warszawie). Po ukończeniu gimn. klasycznego w Jarosławiu, w 1921 rozpoczął studia medyczne na Uniw. Jagiell. w Krakowie. Po trzech latach zrezygnował z nich i zaczął naukę w klasie śpiewu K. Kniaginina w Konserwatorium Muz. w Krakowie. Dyplom, ze srebrnym medalem, otrzymał w 1928. Śpiewał partie barytonowe. W czasie studiów pracował jako korepetytor w operetce krak. pod kier. T. Pilarskiego. W 1928-32 był solistą zespołu opery i operetki T. Polskiego w Katowicach, śpiewał m.in. Janusza (Halka), Tomira (Legenda Bałtyku), występował w komedio-operach i wodewilach jako Żurostaw (Skalmierzanki. 1930), Wojciech (Pod gwiaździstą banderą, 1931), a także w repertuarze dram., np. jako Mistrz serc (Odzyskane serce, 1932). Latem 1932 z operą krak. wystepował w Zakopanem, w przedstawieniach Halki i Strasznego dworu. W sez. 1932/33 był solistą T. Wielkiego w Poznaniu, gdzie wystąpił m.in. jako: Chilon Chilonides (Quo vadis), Baron Teo (Dolly) – 1932; Wielki Książę (Carewicz), Magefika (Gri-gri) – 1933, a w 1933/34 solistą T. Wielkiego w Warszawie. W 1934-35, wg własnej relacji brał udział w objazdach Zespołu Reduty. W sez. 1935/36 występował w repertuarze operetkowym w T. Miejskim w Bydgoszczy. W 1936-39 byt ponownie solistą T. Wielkiego w Warszawie i wystąpił np. jako: Chanteclair (Markiza, 1936); Frescator (Słońce Meksyku), Kucharz (Noc w Wenecji), Jowisz (Orfeusz w piekle) – 1937: Marullo (Rigoletto), Baron Douphol (Traviata), Mistrz Twardowski w balecie Pan Twardowski – 1938.
Lata II wojny świat. i okupacji niem. przeżył w Warszawie; występował w t. jawnych: T. Miasta Warszawy (1940-43), T. Dobry Wieczór (1943) oraz W Krak. T. Powszechnym (1944). Po wojnie władze ZASP-u udzieliły mu za to surowej nagany z przeniesieniem do kategorii cz. kandydatów i zawieszeniem w prawach organizacyjnych do 1 IX 1948. Na pocz. 1945 w późniejszej siedzibie warsz. T.Comoedia, wraz z
Z. Jamry i Z. Morawskim, wystąpił w programie składanym o Warszawie przedstawianym wcześniej na poligonach wojskowych. W sez. 1945/46 byt zaangażowany w T. Syrena w Łodzi, od 1946/47 do końca 1948 Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie, a od stycznia 1949 do końca 1950 w T. Dramatycznych w Szczecinie. Od stycznia 1951 do marca 1955 był aktorem Ludowego T. Muz. w Warszawie (od 1952 T. Ludowy), w 1955-56 współpracował z warsz. Estradą, w 1956/57-1959/60 występował w warsz. Operetce, w 1960/61 w T. Muzycznym w Gdyni. Potem grał w Warszawie: w sez. 1961/62 w T. Syrena, w 1962/63 w T. Ziemi Mazowieckiej, w 1963/64-1971/72 należał ponownie do zespołu Operetki. Jego role powojenne to:
Profesor Higgins (Pigmalion,1947), Kleant (Chory z urojenia, 1948), Caramanchel (Zielony Gil, 1950), Argant (Szelmostwa Skapena, 1951), Hrabia di Rocca Morino (Wachlarz, 1952), Klimunt Dobrucki (Syn marnotrawny, 1954), Franciszek (Dom otwarty, 1961), Le Beau (Jak wam się podoba, 1963). W warsz. Operetce wystąpił jako:
Kalchas (Piękna Helena, 1957), Książę Leopold (Księżniczka czardasza, 1957 i
1961), Król Ludwik XI (Król włóczęgów, 1959), Baron Mirko Zeta (Wesoła wdówka, 1964); Bartłomiej (Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale), Hrabia Carnero (Baron cygański) – 1966; Łukiszkin (Aniuta, 1968), Ferdynand von Lichtenfels (Kraina uśmiechu, 1970). Niekiedy reżyserował, np.
Wodewil warszawski (z J. Perzem; Szczecin, 1950),
Fajerwerk (z J. Słowińskim; Operetka w Warszawie, 1958),
Ritę (Opera Bałtycka w Gdańsku, 1961),
No, no Nanette, Księżniczkę czardasza – oba spektakle w T. Muzycznym w Gdyni, w 1961. Był aktorem użytecznym, cenionym w drugoplanowych rolach komediowych; jedną z najlepszych zagrał w
Wachlarzu. Był
,,zabawny, ale nie groteskowy; wyraźny, a nie przesadny”, potrafił ,
,skonstruować syntezę ramola, spryciarza, komedianta i chciwca, ignoranta i <miłośnika lektury>” (W. Natanson). Nie udała mu się rola w
Synu marnotrawnym:
,,nadto widać dosłownie zrozumiał określenie <komedia płaczliwa> jako wytyczne dla postaci pana starosty” (Jaszcz). W przedstawieniach operetkowych chwalono jego swobodę i naturalność gry, ale zwracano czasem uwagę na niedostatki głosu. Byt
,,bardzo zabawny” w
Pięknej Helenie i
,,nieodparcie komiczny” w
Księżniczce czardasza (B. Sowińska), w
Wesołej wdówce ,,każdym swoim pojawieniem się rozśmieszał i bawił” (M. Fuks).
Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2016
aktor, śpiewak, reżyser;
Był synem Edwarda P. i Józefy z Garczyńskich; jego pierwszą żoną była aktorka Maria Stajewska (ślub 12 V 1952 w Warszawie), drugą Wanda Kluge z Wiśniewskich (ślub 18 III 1969 w Warszawie). Po ukończeniu gimn. klasycznego w Jarosławiu, w 1921 rozpoczął studia medyczne na Uniw. Jagiell. w Krakowie. Po trzech latach zrezygnował z nich i zaczął naukę w klasie śpiewu K. Kniaginina w Konserwatorium Muz. w Krakowie. Dyplom, ze srebrnym medalem, otrzymał w 1928. Śpiewał partie barytonowe. W czasie studiów pracował jako korepetytor w operetce krak. pod kier. T. Pilarskiego. W 1928-32 był solistą zespołu opery i operetki T. Polskiego w Katowicach, śpiewał m.in. Janusza (Halka), Tomira (Legenda Bałtyku), występował w komedio-operach i wodewilach jako Żurostaw (Skalmierzanki. 1930), Wojciech (Pod gwiaździstą banderą, 1931), a także w repertuarze dram., np. jako Mistrz serc (Odzyskane serce, 1932). Latem 1932 z operą krak. wystepował w Zakopanem, w przedstawieniach Halki i Strasznego dworu. W sez. 1932/33 był solistą T. Wielkiego w Poznaniu, gdzie wystąpił m.in. jako: Chilon Chilonides (Quo vadis), Baron Teo (Dolly) – 1932; Wielki Książę (Carewicz), Magefika (Gri-gri) – 1933, a w 1933/34 solistą T. Wielkiego w Warszawie. W 1934-35, wg własnej relacji brał udział w objazdach Zespołu Reduty. W sez. 1935/36 występował w repertuarze operetkowym w T. Miejskim w Bydgoszczy. W 1936-39 byt ponownie solistą T. Wielkiego w Warszawie i wystąpił np. jako: Chanteclair (Markiza, 1936); Frescator (Słońce Meksyku), Kucharz (Noc w Wenecji), Jowisz (Orfeusz w piekle) – 1937: Marullo (Rigoletto), Baron Douphol (Traviata), Mistrz Twardowski w balecie Pan Twardowski – 1938.
Lata II wojny świat. i okupacji niem. przeżył w Warszawie; występował w t. jawnych: T. Miasta Warszawy (1940-43), T. Dobry Wieczór (1943) oraz W Krak. T. Powszechnym (1944). Po wojnie władze ZASP-u udzieliły mu za to surowej nagany z przeniesieniem do kategorii cz. kandydatów i zawieszeniem w prawach organizacyjnych do 1 IX 1948. Na pocz. 1945 w późniejszej siedzibie warsz. T.Comoedia, wraz z
Z. Jamry i Z. Morawskim, wystąpił w programie składanym o Warszawie przedstawianym wcześniej na poligonach wojskowych. W sez. 1945/46 byt zaangażowany w T. Syrena w Łodzi, od 1946/47 do końca 1948 Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie, a od stycznia 1949 do końca 1950 w T. Dramatycznych w Szczecinie. Od stycznia 1951 do marca 1955 był aktorem Ludowego T. Muz. w Warszawie (od 1952 T. Ludowy), w 1955-56 współpracował z warsz. Estradą, w 1956/57-1959/60 występował w warsz. Operetce, w 1960/61 w T. Muzycznym w Gdyni. Potem grał w Warszawie: w sez. 1961/62 w T. Syrena, w 1962/63 w T. Ziemi Mazowieckiej, w 1963/64-1971/72 należał ponownie do zespołu Operetki. Jego role powojenne to:
Profesor Higgins (Pigmalion,1947), Kleant (Chory z urojenia, 1948), Caramanchel (Zielony Gil, 1950), Argant (Szelmostwa Skapena, 1951), Hrabia di Rocca Morino (Wachlarz, 1952), Klimunt Dobrucki (Syn marnotrawny, 1954), Franciszek (Dom otwarty, 1961), Le Beau (Jak wam się podoba, 1963). W warsz. Operetce wystąpił jako:
Kalchas (Piękna Helena, 1957), Książę Leopold (Księżniczka czardasza, 1957 i
1961), Król Ludwik XI (Król włóczęgów, 1959), Baron Mirko Zeta (Wesoła wdówka, 1964); Bartłomiej (Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale), Hrabia Carnero (Baron cygański) – 1966; Łukiszkin (Aniuta, 1968), Ferdynand von Lichtenfels (Kraina uśmiechu, 1970). Niekiedy reżyserował, np.
Wodewil warszawski (z J. Perzem; Szczecin, 1950),
Fajerwerk (z J. Słowińskim; Operetka w Warszawie, 1958),
Ritę (Opera Bałtycka w Gdańsku, 1961),
No, no Nanette, Księżniczkę czardasza – oba spektakle w T. Muzycznym w Gdyni, w 1961. Był aktorem użytecznym, cenionym w drugoplanowych rolach komediowych; jedną z najlepszych zagrał w
Wachlarzu. Był
,,zabawny, ale nie groteskowy; wyraźny, a nie przesadny”, potrafił ,
,skonstruować syntezę ramola, spryciarza, komedianta i chciwca, ignoranta i <miłośnika lektury>” (W. Natanson). Nie udała mu się rola w
Synu marnotrawnym:
,,nadto widać dosłownie zrozumiał określenie <komedia płaczliwa> jako wytyczne dla postaci pana starosty” (Jaszcz). W przedstawieniach operetkowych chwalono jego swobodę i naturalność gry, ale zwracano czasem uwagę na niedostatki głosu. Byt
,,bardzo zabawny” w
Pięknej Helenie i
,,nieodparcie komiczny” w
Księżniczce czardasza (B. Sowińska), w
Wesołej wdówce ,,każdym swoim pojawieniem się rozśmieszał i bawił” (M. Fuks).
Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2016
