aktorka;

Właściwie  Romana, Roma Pawłowska 1° v. Jezierska, 2° v. Piestrzyńska. Była córką Bohdana P., pracownika administracji majątków Branickich, i Ludwiki z Bąkowskich, siostrą aktorów Wacława Pawłowskiego i Kazimierza Pawłowskiego, żoną lotnika, Norberta Jezierskiego, a po II wojnie Ryszarda Piestrzyńskiego, naczelnego red. „Orła Białego”. Po I wojnie świat. rodzina znalazła się w Zamościu, gdzie matka była nauczycielką francuskiego. W 1927 ukończyła tam Gimn. im. Konopnickiej, a w 1931 Oddział Dram. przy Konserwatorium Muz. w Warszawie. W sez. 1931/32 występowała w T. Miejskim w Toruniu; zagrała tam ponad dwadzieścia ról takich, jak: Viola (Wieczór Trzech Króli, debiut 10 X 1931), Sonia (Carewicz) tyt. w Pannie Maliczewskiej, Hania (Głupi Jakub), Czang Hai Tang (Kredowe koło), Monika (Sprawa Moniki). W czerwcu 1932 grała gościnnie Żermenę (Pan Lamberthier) w T. Miejskim w Bydgoszczy zachwycając publiczność „pełną finezji i wdzięku grą” (cyt. za J. Formanowicz). Ostatnią rolą w Toruniu była Jadwiga (Wynalazca), autorem sztuki był jej pierwszy mąż. W sez. 1932/33 była wymieniana w zespole warsz. T. Artystów; w marcu 1933 występowała w T. im. Słowackiego w Krakowie jako Manuela (Dziewczęta w mundurkach); używała wtedy nazwiska Jezierska, tak jak i w sez. nast. 1933/34, kiedy była aktorką T. Narodowego i Nowego w Warszawie (m.in. Rozalka w Nie igra się z miłością). W sez. 1934/35 (do 13 I 1935) – już znowu jako P. – należała do zespołu T. Nowego w Kaliszu; w kwietniu i maju 1935 grała gościnnie w T. Polskim w Poznaniu, m.in. Infantkę (Cyd). W sez. 1935/36-1938/39 występowała w T.im. Słowackiego w Krakowie. Na sez. 1939/40 była zaangażowana do warsz. T. Narodowego, ale powrót jej na tę scenę uniemożliwiła wojna. W 1940 występowała w jawnym T. Komedia w Warszawie; od 1941 pracowała jako kelnerka w kawiarni „U Aktorek”. Aresztowana w 1942, była więziona na Pawiaku, od marca 1943 w obozie na Majdanku, potem w Buchenwaldzie i jako robotnica w fabryce amunicji w Hasag k. Lipska. Po wyzwoleniu należała w 1945 do zespołu T. Ludowego im. Bogusławskiego w Lingen; do Polski już nie wróciła. Od pocz. 1946 do lipca 1947 występowała w T. Kukiełek przy 1 Dywizji Pancernej gen. S. Maczka nast. mieszkała w Brukseli. Tu wyszła ponownie za mąż (pierwszy jej mąż poległ podczas lotu bojowego nad Niemcami). W 1949 zamieszkała w Londynie. Współpracowała z pol. t. Emigracyjnymi, np. z T. Polskim ZASP oraz z T. Sztuk Czytanych i Warsztatem Teatralnym; w maju 1955 występowała we Francji i Niemczech z zespołem organi­zowanym przez W. Mireckiego. Niepozorna i właściwie nieładna, miała szczególny urok, wdzięk i temperament scen.; siłą jej aktorstwa były sugestywność i finezja, potrafiła być tak szcze­ra i naturalna na scenie, przy jednoczesnym poczu­ciu stylu, że nie zauważało się użytych przez nią technicznych środków wyrazu aktorskiego. Poza wymienionymi, do najlepszych ról P. należały w Krakowie:Zosia (Wychowanka), Gabriela (Rozbitki), Hrabina (Wesele Figara), Solange (Lato w Nohant), Maria (W małym domku), Balbina (Serce Balbiny), Alina (Balladyna), Celimena (Mizantrop), Celiana (Jak wam się podoba); w Londynie grała m.in. Hestię (Wyzwolenie) i generałową Grabowską (Rejtan).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994