aktorka;
Właściwie Władysława Rybicka 1v.Sosnowska, 2v.Feistowa , pseudonim Ordon. Była córką ziemianina Jana Nepomucena Rybickiego i Władysławy z Kiedrzyńskich, żoną – Józefa Sosnowskiego. Jej ojciec, pozbawiony majątku za udział w powstaniu styczniowym, był potem dzierżawcą, a w końcu zamieszkał w Warszawie. Tu O. uczyła się w gimn.; jednocześnie brała podobno (potajemnie) lekcje gry aktorskiej u A. Rakiewiczowej. Występowała także w t. amatorskim. Wkrótce postanowiła zostać aktorką, a wobec sprzeciwu rodziny uciekła z domu do Sosnowca, gdzie debiutowała 27 V 1897 w zespole Cz. Janowskiego jako Julia (Kwiat Tlemcenu). Od tej chwili używała na scenie pseud. Ordon. W Sosnowcu występowała do września 1897. W 1898-99 była aktorką t. łódz.; z zespołem tego t. występowała w marcu 1898 w Petersburgu, a latem 1898 i 1899 w warsz. t. ogr. Bagatela. W sez. 1899/1900 była aktorką t. lwow., w 1900-09 T. Miejskiego w Krakowie (z przerwą w sez. 1906/07, gdy ponownie występowała w T. Miejskim we Lwowie); od grudnia 1900 do sierpnia 1901 występowała także okresowo w krak. T. Ludowym. 24 VI 1905 w Wiedniu wyszła za aktora Józefa Sosnowskiego i odtąd używała na scenie nazwiska Ordon-Sosnowska. W kwietniu 1909 występowała gościnnie w Łodzi. Od jesieni 1909 była zaangażowana w Warszawie do zespołu dramatu WTR; tu pracowała stale do poł. 1927, najpierw na scenie T. Rozmaitości, później w T. Narodowym. Potem przeszła na emeryturę. Na występy gościnne wyjeżdżała wówczas do innych miast, m.in. do Kalisza (luty 1910, styczeń 1911), Kijowa (styczeń i luty 1913), Sosnowca (1913), Wilna (marzec 1913, czerwiec 1922, czerwiec 1923), Łodzi (luty 1917, 1922), Lwowa (maj 1922, lipiec, sierpień i wrzesień 1922, marzec i kwiecień 1926), Białegostoku (1922) i Grodna (luty 1922). Rozwiedziona z Sosnowskim, ok. 1918 poślubiła warsz. kupca i przemysłowca, J. Feista. Zmarła po wadliwie przeprowadzonej kuracji odchudzającej.
W młodości zgrabna, giętka i swobodna w ruchu, później tęga (a nawet otyła), miała nieregularne rysy, ale twarz pełną wdzięku, wyraziste oczy i niepospolity temperament, który łączył się jednak z wyraźnym upodobaniem do finezji. W początkach swojej kariery grała role liryczne i młode amantki. Już wtedy zwracała uwagę krytyki, m.in. w tyt. rolach w Ligii i Lenie, jako Aniela (Śluby panieńskie) i Rusałka (Dzwon zatopiony). Dojrzałość artyst. osiągnęła na scenach Krakowa i Lwowa, gdzie zasłynęła jako świetna interpretatorka pol. dramatu współczesnego. Jej talent, zadziwiająco wszechstronny, obywał się bez głębszej analizy, był całkowicie intuicyjny, z łatwością jednak naginał się do różnych stylów. Wielokrotnie potwierdzali to autorzy utworów, w których występowała. S. Wyspiański, zachwycony jej kreacją Krasawicy (Bolesław Śmiały), sportretował ją w tej roli. T. Rittner, który widział ją w T. Rozmaitości jako Marię (W małym domku) pisał o niej z nie mniejszym zachwytem stwierdzając, że jej zawsze pozostanie „wdzięczny i wierny”. Inne wybitne role O. w dramacie Młodej Polski: Panna Młoda (Wesele), Młoda (Klątwa), Kora (Noc listopadowa), Obca (Skarb), Hanka (Moralność pani Dulskiej), Stefka Maliczewska (Panna Maliczewska), Hania (Głupi Jakub), Julia (Wilki w nocy). Miała świetną dykcję i poczucie rytmu, co pasowało ją na doskonałą aktorkę fredrowską. W tym repertuarze grała Zofię (Damy i huzary), Wandę Malską (Dwie blizny), Paulinę (Pan Benet), Anielę (Śluby panieńskie). W latach dwudziestych wyróżniała się w rolach charakterystycznych, takich jak: Katarzyna (Spadkobierca), Małgorzata (Popas króla jegomości), Brygida (Don Juan J. Zorilli).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973