Obarska Ola

16 maja 2018 by administrator·0 Comments

Data urodzenia:

1910-06-11 Bydgoszcz

Data śmierci:

1994-01-01 Warszawa

aktorka, śpiewaczka, reżyserka, librecistka, autorka tekstów piosenek;

Właściwie Olimpia Izabela Obarska 1° v. Lawina Świętochowska, 2° v. Forkasiewicz. Była córką Józefa O. i Anny z Blochów; żoną najpierw muzyka i kompozytora operetek, Jerzego Lawiny-Świętochowskiego, a po jego śmierci, architekta Zdzisława Forkasiewicza (ślub 24 II 1959 w Warszawie);była spokrewniona z reżyserką, założycielką T. Dzieci Warszawy Haliną Krymkową (1909-2006). Od 1920 mieszkała z rodziną w Bydgoszczy, otrzymała staranne wykształcenie, w 1930 ukończyła tu Konserwatorium Muz. pod kier. J. Targońskiej, potem w Boulogne sur Seine we Francji kontynuowała naukę muzyki i śpiewu. Debiutowała 27 II 1929 w T. Miejskim w roli Haliny Zarębianki (Polska krew). Debiut był ,,wysoce udany. Świadczy o dużych możliwościach artystycznych adeptki, tkwi w niej niewątpliwy talent”, „wykazała prawdziwy nerw sceniczny i duże zadatki na wartościową siłę wodewilowo-operetkową. Poruszała się na scenie swobodnie, chwilami nawet z werwą (…), wypowiadała swą rolę ze zrozumieniem, śpiewała dźwięcznie, umiejętnie frazując melodię” (cyt. za A. Weber). Chwalono też jej późniejsze role: Sonię (Carewicz), Helenę (Ładna historia). W Bydgoszczy pozostała do końca sez. 1929/30. Później występowała tu gościnnie, np. w listopadzie 1932 jako Jill (Jim i Jill), w sierpniu 1934 Nanette (No, no, Nanette!), w grudniu 1935, styczniu 1936 w komedii muz. Bęben, a w lutym 1938 w komedii Zmieniam płeć; zawsze entuzjastycznie witana, pozostała ulubienicą publiczności.
W czerwcu 1929 uzyskała prawo angażowania się w ,,dziale operetki”, a w 1930 zdała aktorski egzamin ZASP-u. Od 15 III 1931 grała gośc. w T. Miejskim w Toruniu, znowu rolę Haliny Zarębianki. Później występowała w Warszawie: w 1931-32 w rewiach w t. Morskie Oko, w 1932 w T. Polskim jako Phyllis (Jim i Jill), w listopadzie tr. w operetce Peppina , inaugurująca działalność T. 8³º Na jego scenie grała do 1934, np. role: Betty (Jacht miłości), Lucy (Kobieta, która wie, czego chce) i Oli w komedii muz. Miłość i złoto. W 1934 z zespołem tego t. odwiedziła m. in. Kalisz, Kielce, Gdańsk, Tarnów, Kraków i Płock. Po powrocie do Warszawy, w listopadzie i grudniu t.r. występowała w kabarecie Stara Banda, a w 1935 w T. Letnim. W marcu 1936 w T. Muz. Lutnia w Wilnie śpiewała gośc. Mariolę (Ty to ja) i Molly (Biedny Jonatan), a w sierpniu brała udział w składance pt. Wieczór bezpretensjonalny. Od jesieni 1936 do wybuchu wojny odnosiła sukcesy w warsz. T. 8.15 w głównych rolach w operetkach: Gaby (1936); Narzeczona zginęła i Jaśnie pan szofer – 1937; Baron Kimmel i Panna Wodna – 1939. W wielu programach śpiewała (sopran) w duecie z J. Lawiną-Świętochowskim (baryton). W 1937 występowała też w Podwójnym życiu panny Leny w T. Wielka Rewia, a w 1938 w T. Wielkim w Księciu Szirazu oraz gośc., m.in. w Poznaniu (w Zmieniam płeć), w Gdańsku i w programie rewiowym we Lwowie. W latach 30. była też zapraszana na występy zagraniczne; w 1936 w Wiedniu śpiewała partię Daisy w Balu w Savoyu, zaś w t. Scala w Berlinie prowadziła konferansjerkę w kilku językach oraz występowała w duetach jazzowych z Lawiną-Świętochowskim, miała też śpiewać w operetce Piłka narodów(z okazji olimpiady).
W 1930 zagrała w filmie pol.-niem. Der Bergführer von Zakopane, a w 1931 sanitariuszkę Annę w Krwawym Wschodzie. W ,,Syrenie Electro” nagrywała płyty (1932), także w duecie z Lawiną – Świętochowskim (1936). Była laureatką ,,konkursu fotogeniczności w Nicei” (Kurier Warszawski 1933 nr 62).

Obdarzona talentem, urodą, naturalnym wdziękiem, ładnym głosem, była ,,wodewilistką wysokiej klasy”. Cieszyła się popularnością, na jej występach ,,panował tłok” jej urok, ,,artystyczny liryzm” podbijał także publiczność zagraniczną.

Lata II wojny świat. i okupacji niem. przeżyła w Warszawie; w grudniu 1939 występowała w lokalu ,,Cyganeria”, śpiewała też piosenki w kawiarni ,U Aktorek”, w 1940-44 występowała w t. jawnych: Niebieski Motyl, Maska, Nowy Miraż (np. Zosia w Baronie Kimmlu, 1943 i 1944; tyt. rola w Królowej przedmieścia, 1944), Melodia, Nowy. W 1941 miała własny lokal ,,Pod Lipą” przy ul. Pierackiego, zapamiętała H. Mancewiczówna. We wrześniu 1944 wstąpiła do 1 Armii Wojska Pol., z którą (pod dowództwem P. Jaroszewicza) doszła do Berlina, pełniąc funkcje: reżysera, dyrygenta, aktorki, szofera t. przyfrontowego.
Po wojnie, za występy w t. jawnych została ukarana przez ZASP naganą. Wróciła do rodzinnej Bydgoszczy, w sez. 1945/46 i 1946/47 grała w T. Polskim, m.in.: Ochotnicką (Klub kawalerów), Gigę Galvano (Plecy), Helenę (Ładna historia), Kamillę (Żołnierz królowej Madagaskaru), a w 1947/48 ponownie Ochotnicką w T. Miejskim w Lublinie. W sez. 1949/50-1951/52 występowała w Ludowym T. Muz. w Warszawie jako: Teresa Beaumarchais (Narodziny Figara, 1950), Clara (Zielony Gil, 1951), Hermenegilda (Ożenić się nie mogę, 1952), a w 1954 w T. Syrena w roli Panny Stramchen (Szekspir pilnie poszukiwany). Brała udział w słuchowiskach Pol. Radia. Potem wycofała się ze sceny; sporadycznie reżyserowała, np. w 1965 w Bydgoszczy musical Lawiny- Świętochowskiego Hel z własnym librettem, które zostało skrytykowane za brak ,,jakichkolwiek wartości artystycznych czy literackich” (B.M. Jankowski). Napisała tekst komedii muz. Wszystko dla kobiet (z J. Słotwińskim; praprem. pt. Tylko dla kobiet, 30 I 1959 w Operetce w Łodzi), libretto baletu Klementyna (praprem. 11 X 1969 w Operze Śląskiej). Była autorką tekstów piosenek (także o Bydgoszczy), które wykonywali popularni piosenkarze (np. M. Fogg, I. Santor, V. Villas, S. Przybylska), tłumaczką, np.: Batumi, Malagueña, Volare. Wydała wspomnienia pt. Rozdawałam zwycięzcom kwiaty (1976). Była czł. ZAiKS-u i Zarządu Sekcji Autorów Utworów Lit.
(1968-74).