aktor;

Byl synem Jana i Zofii Nowickich; mężem aktorki Władysławy Nawrockiej 1 v. Dygat.  Kształcił się w Warszawie; po uzyskaniu matury w 1927, najpierw studiował prawo na Uniw, Warsz., nast. przeniósł się do Wyższej Szkoły Handlowej. a w 1932–35 uczył się na Wydz. Sztuki Aktorskiej PIST-u. Na końcowym egzaminie publicznym w 1935 wystąpił we fragm. Nadziei (rola Kapsa) i Ich czworo (jako Maż). Pobierał też lekcje gry na fortepianie u H. Sztompki. Na sez. 1935/36 zaangażował się do Stołecznego T. Powszechnego, a w 1936/37 występował w objazdowym T. Podolsko-Pokuckim im. Moniuszki pod dyr. Z Łozińskiej, np. jako Józef (Tempo…, tempo.., tempo…). W sez. 1937/38 gral w T. Letnim w Warszawie, m.in.: Kelnera (Miłość przy świecach), a w 1938/39 w T. Polskim w Katowicach: Króla Stefana (Krawiec w zamku), Misia (Dlaczego zaraz tragedia), Joryma (Syn Boży), Eurymahosa (Powrót Odysa); miał tu pozostać również na sez. 1939/40. Po wybuchu II wojny świat. przyjechał do Warszawy. Zarabiał na utrzymanie grając w kawiarniach na pianinie. Występował w tajnych przedstawieniach teatr. np. w bajce O kotku Albinie, wystawionej przez T. Hollendra w jego mieszkaniu przy ul. Ikara. Od 1943 należał do AK (pseud. „Łukasz”), walczył w powstaniu warsz. w pułku „Baszta” na Mokotowie; został ranny. Po upadku powstania, zamieszkał u matki w Milanówku, gdzie występował z recytacjami w nowo powstałej kawiarni ,,U aktorek”, której gośćmi byli gł. działacze podziemia. W kwietniu 1945 wyjechał do Łodzi, gdzie do poł. t.r. był w zespole T. Miejskiego, nast. w sez. 1945/46-1948/49 Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie. W sez. 1949/50 do 1951 grał w T. Dramatycznych we Wrocławiu, w 1950/51 także w T. Miejskim w Świdnicy, np. Ojca Scholastikusa (Igraszki z diabłem). Od sierpnia 1951 do maja 1953 był więziony za działalność w AK. Po uwolnieniu wyjechał do Gdańska, w sez. 1953/54 i 1954/55 był aktorem T. Wybrzeże, a po powrocie do Warszawy, od 1955/56 do 1966 T. Ludowego. Występował w telew. „Kabarecie Starszych Panów”, współpracował z Pol. Radiem jako aktor i autor słuchowisk. W 1966 wyjechał do USA, stamtąd pisał artykuły dla londyńskich ,Wiadomości” i „Nowego Dziennika”
Był doświadczonym aktorem drugoplanowym, w jego repertuarze powojennym przeważały charakterystyczne role komediowe, niektóre b. komiczne (np. Ksiądz Bridaine w Nie igra się z miłością, 1947), grane z lekką satyrą, a często subtelną groteską, jak np. „wyborny” (wg A. Wirtha) Sędzia w Panu Puntili i jego słudze Mattim (1955). Wystąpił też jako: Krzysztof Dudgeon (Uczeń diabła, 1946), Kwasek (Wiele hałasu o nic, 1947), Ogonowski (Wesele Fonsia, 1949), Błażys (Pieją koguty, 1950), Duchowny (Tragedia optymistyczna, 1954), Filip (Grube ryby, 1955), a w warsz. T. Ludowym m.in.: Ciekocki (Uciekła mi przepióreczka, 1956); Doktor Lombardi (Sługa dwóch panów), Władysław (Lekkomyślna siostra) 1957; Antoni (Wielki człowiek do małych interesów); Alfons Kłaczkowski (Romans z wodewilu) Nieznajomy (Tajemniczy nieznajomy, 1960), Omnimor i Diabeł drugi (Igraszki z diabłem, 1962), Pułkownik Schroeder (Przygody dobrego wojaka Szwejka, 1963), Fiksander (Ten nieznajomy, 1965), Więzień (Kamienny świat, 1966).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2017