aktorka;

Właściwie Helena Makowska z domu Woyniewicz. Była córką inż. Ludwika Woyniewicza i Stanisławy z Soretów. Wychowywała się na Ukrainie. Bardzo młodo wyszła za mąż za prawnika Juliana (lub Wacława) Makowskiego, wkrótce jednak rozwiodła się, zacho­wując jego nazwisko. Podobno jeszcze przed wyjazdem za granicę debiutowała w T. Letnim w Warszawie. Ok. 1910 wyjechała do Włoch, gdzie początkowo uczyła się śpiewu, a następnie dzięki urodzie i talentowi aktorskiemu zdobyła sławę jako gwiazda włos. filmu okresu niemego. Pierwszym filmem włos., w którym grała, był Romanticismo (1915); potem występowała m.in. w Hamlecie, Il fauno, Il fiacre nr 13. W 1923-25 grała w filmach niemieckich. Następnie wróciła do kraju i występowała w pol. filmach: Kiedy kobieta zdradza męża (1924), Czerwony błazen (1926), Kochanka Szamoty (1927). W 1928 występowała w t. Znicz w Warszawie. Jak wspominał L. Sempoliński, „ob­darzona wielką urodą i zdolnościami aktorskimi”, „po­siadała jeszcze doskonały głos”, toteż 23 III 1932 śpie­wała w T. Wielkim w Warszawie partię Micaeli (Car­men). Z kolei występowała w warsz. t. operetkowych i rewiowych: T. 8.30 (1933, 1934), T. Wielka Rewia (1934), T. na Kredytowej (1935), T. 815 (1938), m.in. w rolach: Fedory (Księżna Fedora), Cavalini (Kobieta, która wie, czego chce), Mabel (Jacht miłości). Po wy­buchu II wojny świat. została aresztowana w War­szawie przez Niemców jako obywatelka brytyjska i przebywała w obozie dla internowanych. Po zwolnie­niu wyjechała do Anglii, gdzie występowała w Czołów­ce Teatralnej Wojska Polskiego. Po kilku latach wyjechała na stałe do Włoch. Grała tam epizody w wielu włos. filmach oraz większą rolę w filmie Walizka snów (1954).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973