aktor;

Właściwie Stanisław Szpunda, także Spunda. Był synem Antoniego Szpundy i Herminy z domu Błażej. Na scenie używał nazwiska Kostrzewski, najpewniej był to jego pseudonim. W 1923 należał do zespołu operetki w Krakowie i jeszcze w 1924 występował z nim w Tarnowie. W sez. 1925/26 grał w Teatrze Bagatela w Krakowie, np.: Moryca Prelmuttera (Potasz i Prelmutter), Franciszka (Rubikon), Męża Armidy (Brzydki Ferrante). W 1928 i 1929 występował w T. im. Moniuszki w Stanisławowie, m.in. w spektaklach: Prokurator Hallers, Śluby panieńskie, Polacy w Ameryce, Moja panna mama. Od stycznia do kwietnia 1932 z zespołem artystów krak. pod kier. Tadeusza Pilarskiego występował w Kielcach, Radomiu, Częstochowie i Płocku. Od sez. 1933/34 do końca sez. 1938/39 należał do zespołu Teatru Polskiego w Katowicach. Grał z powodzeniem w farsach i komediach role: Eugeniusza (Musisz się ze mną ożenić, 1933), Sobieniewskiego (Klub kawalerów), Grzegorza (Damy i huzary) – 1934; Argana (Chory z urojenia,1936)– „zbudował tę rolę na przeskokach od znękania chorobowego do ataków pasji i gniewu; szukał – może pod wpływem Jaracza – uzasadnień psychologicznych dla postaci, skoro napisano o nim , że zmatował 〈!〉 trywializmy, uczynił wszystko, by Argan wypadł wesoło, możliwie ludzko i zrozumiale” (cyt. za Nawrat). Występował tu także w repertuarze poważniejszym  i grał np. : Świętego Gwalberta (Lilla Weneda), Bonapartego (Sułkowski)- 1934; chwalonego przez recenzentów Czepca (Wesele), Karmazyna (Wyzwolenie)- 1936; Ojca chrzestnego (Nie-Boska komedia,1937), Króla Fezu (Książę Niezłomny,1938), Ojca (Głębia na Zimnej,1939).                                                                                                                                                                     Po wybuchu II wojny światowej, brał udział w kampanii wrześniowej, walczył w 8 Pułku Ułanów ks. J.Poniatowskiego, potem znalazł się zapewne na szlaku bojowym 2 Korpusu. W 1945-46 występował w T.Dramatycznym 2 Korpusu jako Jan (Śluby panieńskie), Kwasek (Wiele hałasu o nic). Wraz z artystami tego teatru w 1946 przyjechał do Wielkiej Brytanii, dotarł do Londynu i pozostał na emigracji. Po demobilizacji i rozwiązaniu T.Dramatycznego 2 Korpusu (sierpień 1948), zaangażował się do zespołu Polskiego T. Dramatycznego, w którym zagrał: Aktora i Liwertyńskiego (Próba,1949), Nieznajomego (Most,1951), Dziadka (Grzech,1951; wg. W.Mireckiego „dał niezapomnianą sylwetkę”), Tomasza Wareńskiego (Kobieta ,wino i dancing, 1952), Cześnika (Zemsta,1953), Zugsführera i Pana IV (Gałązka romzarynu), Podkomorzego (Pan Tadeusz) – 1955; Ignacego (Wodewil warszawski,1956), Prezesa i Maskę (Wyzwolenie,1957), Sklepikarza (Bohaterom nie udziela się kredytu,1960); Szefa trupy (Tygrys), Przyjaciela (Adwokat i róże) – 1961. Współpracował też z innymi polskimi teatrzykami: na przełomie 1946/47 z Małą Rewią pod kier. Feliksa Konarskiego, brał udział w objazdach na terenach obozów żołnierskich; w 1950-52 uczestniczył w przedstawieniach T. Sztuk Czytanych, działających przy ZASP-ie; w 1955 w Teatrze Aktora grał Anzelma (Ptak) i Lipowskiego (Szczęście Frania); w 1955-56 w zespole objazdowym pod kier. W.Mireckiego pn. Warsztat Teatralny wystąpił w roli Prezydenta ( Odmłodzony Mr Gill).W 1945 zagrał w filmie nakręconym we Włoszech pt. Wielka droga.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017