śpiewak,malarz,sportowiec;

Był synem ziemianina Olgierda K. o Vlastimili Vycpálkovej (córki Josefa Vycpálka, filologa, muzykologa i folklorysty – ,,czeskiego Kolberga”; mężem Barbary Złotnickiej 1°v. Szenajchowej (ślub w 1941 w Warszawie); ojcem artysty malarza Łukasza Korolkiewicza. W wieku chłopięcym uczył się w malarstwa u W. Kossaka. Ukończył Gim. im. Zamoyskiego w Warszawie. W 1920 , jako ochotnik, wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Studiował w krak. ASP i warsz. Szkole Sztuk Pięknych (do 1927). Uprawiał lekkoatletykę; w latach 20-tych w barwach klubu ”Polonia” startował w biegach sztafetowych i zdobył wicemistrzostwo Polski w biegu na 400 m przez płotki. W Warszawie kształcił głos u W. Brzezińskiego. Od 1928 współpracował z Polskim Radiem; w audycjach muz. śpiewał pieśni Chopina i Moniuszki, a także włoskie i hiszpańskie, wystąpił też w radiowej Pastorałce w reż. L.Schillera (15 I 1935). W 1934 wygrał radiowy konkurs śpiewaczy i został zaangażowany do Opery Warszawskiej. Za dyrekcji J. Korolewicz-Waydowej, w sez. 1934/35 i 1935/36, występował w takich rolach barytonowych , jak : Janusz (Halka), Fiorello (Cyrulik sewilski), Morales (Carmen), Fryderyk (Lakmé), Herold (Lohengrin), Hrabia Ceprano (Rigoletto), a także Silvio w Pajacach, i w tej partii ”osiągnął spory sukces artystyczny” (J. Maklakiewicz). na scenie T. Wielkiego występował również w operetkach; w 1936 zagrał Bindera (Symfonia miłości) oraz Kapitana Stone`a (Kwiat Hawajów) i w roli tej, jak napisał T. Kończyc, ,,zdobył się na szczerość intonacji, głos jego brzmiał dźwięcznie , przekonywająco w scenach uczuciowych, mocno – w dramatycznym finale aktu drugiego. Aktor to i śpiewak obiecujący”. Od sierpnia 1936 i w sez. 1936/37 występował w t. Wielka Operetka, np. w potrójnej , czołowej roli męskiej , jako Hrabia Rudolf, Otto i Ferdynand w Miłosnych walcach, obok N. Grudzińskiej. Uzyskał stypendium, które umożliwiło mu w 1937-38 pobyt i studia wokalne we Włoszech; na koncertach w Rzymie i w Neapolu śpiewał m.in. pieśni S. Niewiadomskiego i A. Rutkowskiego. We wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy. W czasie okupacji niem. utrzymywał się ze sprzedaży obrazów i występów w kawiarniach.

Po wojnie , w 1945-48 , był solistą Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie. Wziął udział 4 XII 1945 w przedstawieniu inaugurującym działalność opery w zburzonym mieście; śpiewał wtedy Pana Marcina (Verbum nobile) i Silvia (Pajace). Potem występował w tak ważnych rolach, jak w 1946: Figaro (Cyrulik sewilski), Sharpless (Madame Butterfly), Walenty (Faust), a w 1947: Janusz (Halka), Kruszyna (Sprzedana narzeczona). Wziął udział 15 IV 1947 w sali warsz. Romy w jubileuszu 40 -lecia pracy artyst. I. Dygasa (śpiewał cavatinę Figara z Cyrulika sewilskiego). Należał też do Komitetu Organizacyjnego jubileuszu 40-lecia pracy pedag. W. Brzezińskiego i uczestniczył w koncercie z tej okazji (T. Roma , 20 XI 1947). We wrześniu 1948 przeszedł do zespołu solistów nowo powołanej Opery Warszawskiej. i występował jeszcze jako Maciej w Strasznym dworze (do 1951).

Później zajmował się wyłącznie malarstwem; uprawiał wyłącznie malarstwo sztalugowe (pejzaże, portrety, sceny rodzajowe), ścienne i grafikę użytkową. Jego obrazy przedstawiające konie, prezentowano na licznych wystawach, zarówno przed, jak i po wojnie, w kraju  (IPS i Zachęta w Warszawie; 1932, 1938, 1974) i za granicą (Los Angeles 1932, Moskwa, 1952 Praga 1953, Berlin 1955, Budapeszt 1960, Londyn 1968, Uppsala 1971, Mediolan 1972, Sztokholm 1973 i 1990, Bazylea i Parma 1975). Aktywnie działał społecznie w ZPAP-ie, którego był jednym z organizatorów.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017