aktorka;

Właściwie Janina (Nina) Karasińska – Tomaszewska. Była córką aktora Edmunda Karasińskiego i Janiny z Posłusznych; żoną aktora Wiesława Tomaszewskiego (ślub w 1940 w Krakowie). Do szkoły średniej chodziła w Katowicach, gdzie była też słuchaczką kursu wymowy i deklamacji, zorganizowanego przy T. Polskim przez W. Siemaszkową. Kurs ukończyła w 1935 i na sez. 1935/36 zaangażowała się do T. Miejskiego w Sosnowcu, gdzie wystąpiła m.in. w Towariszczu. W sez. 1936/37 i 1937/38 grała w T. Miejskim w Częstochowie, np. w I937 Zuzię w komedii Mysz kościelna. W czerwcu 1937 zdała przed komisją PIST-u w Warszawie aktorski egzamin eksternistyczny. W sez. 1938/39 była aktorką T. Miejskich we Lwowie i występowała jako Gwen (Cały dzień bez kłamstwa), Hanula (Królewic: Rak), Françoise (Subretka), a także pozostała tu w sez. 1939/40 i w Polskim T. Dramatycznym zagrała Mariannę (Świętoszek) oraz Melę (Moralność pani Dulskiej). Potem zamieszkała w Krakowie; w marcu 1944 występowała w oficjalnym Krak. T. Powszechnym w Ślubach panieńskich (Aniela) i w Maturze, ale po zapoznaniu się w prasie podziemnej ze stanowiskiem ZASP-u, szybko wycofała się z umowy. Po wojnie, w 1945 Gniazdo ZASP-u w Krakowie zaocznie pozbawiło ją prawa występowania przez trzy lata w teatrach w Krakowie, Warszawie, Katowicach, a także w radiu i w filmie. Byt to wyrok wyjątkowo surowy, złagodzony po jej odwołaniu się i ponownym rozpatrzeniu sprawy. Od 1III do 31 VII 1945 była aktorką w T. Miejskim w Katowicach. Potem wróciła do Krakowa grała kolejno: W T. im. Słowackiego (1945/46). T. Kameralnym TUR (1946/47) i w Miejskich T. Dramatycznych (1947/48). Zagrała rolę Anny w dwuosobowej sztuce Świt, dzień i noc (z J. Kaliszewskim; prem. 10 VIII 1946 w Starym T.), którą potem, w sez. 1946/47 z powodzeniem grali gościnnie w wielu teatrach, m.in. w T. Syrena w Łodzi. W sez. 1948/49 zaangażowała się do krak. T. Młodego Widza (od 1958 pn. T. Rozmaitości) i pracowała na tej scenie do końca 1971/72. Później, na skutek wypadku samochodowego, w którym została poszkodowana, zmuszona była przejść na rentę inwalidzką. Zdolna i urodziwa, wyróżniała się wdziękiem oraz temperamentem scenicznym i w latach młodości była, jak określano, ,,znakomitą odtwórczynią ról młodych dziewcząt”, a później także ,,amantek i dam”. W Katowicach zagrała w inauguracyjnym przedstawieniu 2 IV 1945 Klarę (Zemsta), potem Bessy Watty (Zieleni się zboże).  Na krak. scenach wystąpiła w takich rolach, jak: Marta (Król, 1945), Wanda (Grube ryby, 1946 – u boku L. Solskiego w roli Ciaputkiewicza; też w 1953), Elmira (Świętoszek, 1946 i 1952), Helena (Pan Jowialski, 1947), Anna (Warszawianka, 1947; u boku Solskiego jako Starego Wiarusa), Luba Popowa (Tu mówi Tajmyr, 1949), Wala (Okno w lesie, 1950), Helena (Pan Damazy, 1952), Wanda Malska (Dwie blizny, 1953), Podstolina (Fircyk w zalotach, 1954), Hermiona (Opowieść zimowa, 1955), Janina (Osobliwe zdarzenie, 1956), Kasia (Pocieszne wykwintnisie, 1957), Królowa Anna (Szklanka wody, 1958), Podstolina (Zemsta, 1960), Hrabina (Wesele Figara, 1962), Pani ll (Nasze miasto, 1963), Maryla (Ania z Zielonego Wzgórza, 1964), Pani Kapulet (Romeo i Julia, 1965), Mgła (Królowa śniegu, 1967). Wystąpiła w filmie Niekochana (1965).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017