aktor;
Właściwie Rafał Konstanty Pągowski. Był synem Mikołaja P. i Marii z Orlińskich, jego towarzyszką życia była, od okresu wojny, Stefania Kochanowska. W 1921 ukończył w Warszawie klasę dram. przy Szkole Muz. Z. Płoszko-Iwanowskiej, w sez. 1922/23 został słuchaczem Instytutu Reduty i brał równocześnie udział w pracach T. Reduta. W sez. 1923/24 był już wymieniany w zespole artyst. tego teatru. Po zawieszeniu działalności Reduty, w sez. 1924/25 występował w T. im. Słowackiego w Krakowie (np. w roli Staszka w Turoniu dał wg E. Haeckera „wyborny typ parobczaka”), po reaktywowaniu zaś jej działalności w Wilnie wrócił w 1925 do zespołu i był z nim związany do 1931. Grał m.in. Fujarkiewicza (Dom otwarty), Konstantego (Lekkoduch), Kaleba (Świerszcz za kominem), Porucznika Trottera (Kres wędrówki), Pustaka (Fircyk w zalotach), Juklego (Sędziowie). Uczestniczył w objazdach artyst. m.in. w Białymstoku (1927), Toruniu i Gdańsku (1930); jednocześnie brał udział w pracach organizacyjnych, pełnił funkcję intendenta. M. Orlicz wspominając niezwykłą dbałość o stroje scen. w Reducie pisał: „w zakresie tym, zwłaszcza w Wilnie, ogromne zasługi położył swoją czujnością i zapobiegliwością jeden z członków zespołu, cichy pracownik i tęgi aktor, jeden z najmniej mówiących ludzi w Reducie, a najwięcej czynnych, sercem naprawdę oddany sprawom Reduty – Konstanty Pągowski”. Także w notatce pośmiertnej zatnieszczonej w „Teatrze” napisano o P., że był jednym z „najwierniejszych i najbliższych współpracowników pana Juliusza”, aktorem „przechowującym piękne tradycje Reduty”. W 1931 wrócił wraz z Redutą do Warszawy. W sez. 1931/32 występował w T. Ateneum, a w 1932/33-1934/35 w T. im. Słowackiego w Krakowie pod dyr. J. Osterwy; grał tu m.in. księdza Logę (Fantazy), Grzegorza (Kordian) – wg „Teatru” była to „jedna z najpiękniejszych ról” P., Starca (Wyzwolenie), Radostowca (Uciekła mi przepióreczka). W 1935-37 był aktorem T. Polskiego w Poznaniu, w 1937-39 łódz. T. Miejskich. Wskutek wybuchu wojny nie wystąpił na scenie T. Ateneum w Warszawie, w zapowiedzianej na 5 IX 1939 prem. Żeglarza. W 1940-41 grał w T. Polskim w Wilnie takie role, jak: Sędzia (W małym domku), Sobieniewski (Klub kawalerów), Fabian (Wieczór Trzech Króli), Zgoda (Świętoszek), Bukański (Uciekła mi przepióreczka). Po zajęciu miasta przez Niemców pracował jako ogrodnik. W sez. 1944/45 wrócił do zespołu Pol. T. Dramatycznego w Wilnie i zagrał m.in. Papkina (Zemsta). W maju 1945 z t. wil. przybył do Torunia i do października 1945 występował na scenie T. Ziemi Pomorskiej. W 1945-48 grał w T. Wojska Pol. w Łodzi, w sez. 1948/49 w łódz. T. Kameralnym Domu Żołnierza. W tym czasie prowadził też wykłady z charakteryzacji w PWST w Łodzi. Ważniejsze role łódz. to: Bartłomiej (Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale), Rotmistrz (Damy i huzary) i Radost (Śluby panieńskie). W tej ostatniej, wg prasy, „przypominał dawne role Mieczysława Frenkla„ (cyt. za E. Udalską). Po opuszczeniu Łodzi do końca życia związany był z t. warsz.: Współczesnym (od 1949 do 15 III 1951), Polskim (1951-54), Nowej Warszawy (1954-55), Narodowym i Współczesnym (1955-57), ponownie Polskim (1957-67). Grał m.in. Tobiasza Czkawkę (Wieczór Trzech Króli), Jaskrowicza (Grzech), Tielegina (Wujaszek Wania). Ostatnią jego rolą był Emeryt (Poczta się nie myli) na scenie STS w 1966. W recenzji R. Szydłowski napisał o P.: „wystąpił tu z powodzeniem bardzo dobry aktor starego pokolenia, nawiązujący bardzo intymny kontakt z publicznością, którego pamiętamy z wielu przedstawień sprzed lat”. W dniu 30 VI 1966 otrzymał nagrodę jubileuszową z okazji czterdziestopięciolecia pracy scenicznej.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994