aktorka;

Właściwie Anna Krystyna Jaracz, także Hanna, zamężna Górkiewicz. Była córką Stefana Jaracza i Jadwigi Jaraczowej z Daniłowiczów, żoną Maksymiliana Górkiewicza, (ślub 28 II 1938). Po ukończeniu gimn. w War­szawie przygotowywała się do zawodu aktorskiego pod kier. ojca. Debiutowała 8 VI 1932 w warsz. T. Ateneum w roli Nataszy (Strach). W 1933 zdała egzamin kwalifikacyjny ZASP-u. W 1933-35 wy­stępowała w T. Nowa Komedia i T. Aktora. Rolę Hesi (Moralność pani Dulskiej) zagrała wg opinii A. Słonimskiego „z niezaprzeczoną rasową swadą aktorską”. W 1935-39 należała do zespołu T. Ate­neum. Grała Basię (Majster i czeladnik), Agatkę (Szkoła żon), Duniaszę (Ożenek), Alicję (Cieszmy się życiem”), Żermenę (Szóste piętro). Cieszyła się uznaniem krytyki przyznającej jej „zdolności dramatyczno-liryczne” i wyróżniającej ją za „delikat­ność gry” i „przemiłą, pełną prawdziwego talentu ekspresję głosu” („Album artysty polskiego”). W czasie II wojny świat, przebywała pocz. w Lublinie, potem w Warszawie. W 1941 w związku ze sprawą Igo Syma została aresztowana; zwolniona po miesiącu, pracowała jako kelnerka. Jesienią 1944 zna­lazła się w Krakowie i występowała w miejscowym jawnym T. Powszechnym. W 1945 grała w T. Miej­skim w Lublinie, w sez. 1946/47 w T. Wojska Polskiego w Łodzi; od 1948 w Warszawie: 1948-52 w T. Nowym i od 1952 do końca życia w T. Ateneum. W okresie powojennym występowała w rolach drugoplanowych, ale nawet epizodom potra­fiła nadać rys charakterystyczny, który utrwalał po­stać w pamięci widzów. Grała m.in. Fiewronię Pietrowną (Rewizor), Marynę (Uczone białogłowy), Zehrę (Dziwak), Kobietę (Proces wg F. Kafki), Dzie­wkę (Szewcy), Matkę (Biografia). Występowała w filmach polskich; m.in. Dziewczęta z Nowolipek (1937), Moi rodzice rozwodzą się (1938).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994