aktorka;
Właściwie Brunhilda Czesława Flieg, zamężna German pseud. Skrzydłowska. Była córką Stefana Fliega, pracownika kolei, i Sabiny, nauczycielki muzyki. Ukończyła gimn. i szkołę muz. we Lwowie. W 1919 uczyła się gry aktorskiej w Lwow. Tow. Muz., co wskazuje, że podawany przez przez nią rok urodzenia 1907 jest mało prawdopodobny. W 1922 występowała w zespole objazdowym H. Cudnowskiego, m.in. w Kołomyi (marzec), Tarnowie (maj) i Krynicy (sierpień). W 1923-24 brała udział w objazdach aktorów lwow., m.in. w Stanisławowie (grudzień 1923) i Kołomyi (styczeń 1924). Jesienią 1924 została zaangażowana do T. Miejskich we Lwowie. W „Przeglądzie Teatralnym i Filmowym” pisano wówczas o jej roli Heli w Szczęściu Frania: „Główna rola kobieca w wykonaniu debiutującej we Lwowie prowincjonalnej art.[ystki] p. Skrzydłowskiej wypadła dość przeciętnie”. W t. lwow. pozostała przez dwa sez.; nast. występowała w T. Miejskim w Lublinie (1926-28), gdzie uważano ją za wybijającą się aktorkę. Potem grała: w T. Miejskim w Łodzi (1928-33), w wil. T. na Pohulance (1933-35), ponownie na scenach łódz. (1935-39). W 1939-40 była w zespole Państw. Polskiego T. Dramatycznego we Lwowie. Od marca 1945 do 1949 występowała w lub. T. Miejskim, w 1949-50 w T. Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy. Od 1951 do przejścia na emeryturę w 1968 grała w T. Powszechnym w Łodzi; tu 10 IV 1965 obchodziła jubileusz czterdziestolecia pracy artystycznej. W sez. 1960/61 występowała również gościnnie w łódz. T. Nowym.
Obdarzona dużą urodą, przed wojną grała m.in. Królową (Hamlet), Anioła-Stróża (Nie-Boska komedia), Emilię (Otello), Marylę (Dziady), Ewę Pobratymską (Dzieje grzechu), Oliwię (Wieczór Trzech Króli), Annę Marię Lesser (Fraulein Doktor), po wojnie: Żonę (Ich czworo), Juliasiewiczową (Moralność pani Dulskiej), Jenny (Opera za trzy grosze), Daumową (Panna Maliczewska), a w ostatnich latach: Dorotę (Grube ryby), Panią Bardell (Klub Pickwicka), Matkę (Dziady), Elżbietę (Robin Hood). J. Urbankiewicz tak pisał o niej: „Była artystką dramatyczną, grywała role różne, po Joannę D’Arc włącznie, ale znakomita też była w komediach i farsach”. „Nie bez wpływu na jej osobowość aktorską pozostały liczne kontakty ze Stanisławą Wysocką i innymi wielkościami sceny polskiej. Ona zaś wywierała na otoczenie wpływ własny – swym wdziękiem, kobiecością, trzpiotowatością”.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994