Data urodzenia:
1906-02-28 Lwów
Data śmierci:
1974-12-11 Warszawa
aktor, reżyser;
Właściwie Juliusz Stanisław Starzyński. Był synem Witolda S. i Julii z Dorsazów, mężem Janiny Bujak (ślub 8 X 1930). Ukończył gimn. klasyczne we Lwowie i historię sztuki na Uniw. Warsz. (1929). Działalność teatr. rozpoczął w 1924 wstępując do Instytutu Reduty; pozostał tam przez sez. 1924/25, a po wyjeździe Reduty do Wilna, występował w warsz. T. Odrodzonym (sez. 1926/27) i T. Narodowym (sez. 1927/28). Grał wtedy m.in.: Ryszarda (Wampiry), Prątnickiego (Trędowata), Leandra (Lekarz mimo woli), Cesarzewicza (Spoczynek dnia siódmego), Młodego Zamoyskiego (Lelewel). Był autorem „Historii o cudownym Narodzeniu Pańskim” (T. Odrodzony, 1926) i nie granego dramatu „Walka wieczysta”. W 1931 uzyskał doktorat z historii sztuki, a w 1935 habilitację. W 1935-39 wykładał historię kultury na Wydz. Reżyserii PIST-u. Brał udział w kampanii wrześniowej jako porucznik łączności; wzięty do niewoli, okres wojny spędził w oflagu w Murnau. Był tam jednym z współtwórców t. obozowego; reżyserował (sam lub z Cz. Szpakowiczem): Pastorałkę, Zemstę, Wesele Figara (także dokonał przekładu), Ptaka, Gwałtu, co się dzieje, Uciekła mi przepióreczka, Cyrulika sewilskiego; zaadaptował na scenę Opowieść wigilijną Dickensa (wystawił ją L. Schiller pt. Kantyczka dla ubogich). Po wyzwoleniu oflagu (kwiecień 1945), był kier. lit. teatru pn. OTO (Obozowy T. Oficerski), a nast.T. Polskiej YMCA; oba działały w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Po powrocie do kraju, przez krótki okres (ok. 1946) prowadził wraz z Cz. Szpakowiczem w Skolimowie lalkowy teatr pn. Warsztat; teatrzyk ten wystawił Zemstę. Wybitny historyk sztuki, był przed wojną dyr. Instytutu Propagandy Sztuki (IPS), a po wojnie prof., członkiem rzeczywistym PAN. Od 1949 był dyr. Państw. Instytutu Sztuki, przekształconego nast. w IS PAN; stanowisko to piastował do 1960 i od 1968 do końca życia.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
aktor, reżyser;
Właściwie Juliusz Stanisław Starzyński. Był synem Witolda S. i Julii z Dorsazów, mężem Janiny Bujak (ślub 8 X 1930). Ukończył gimn. klasyczne we Lwowie i historię sztuki na Uniw. Warsz. (1929). Działalność teatr. rozpoczął w 1924 wstępując do Instytutu Reduty; pozostał tam przez sez. 1924/25, a po wyjeździe Reduty do Wilna, występował w warsz. T. Odrodzonym (sez. 1926/27) i T. Narodowym (sez. 1927/28). Grał wtedy m.in.: Ryszarda (Wampiry), Prątnickiego (Trędowata), Leandra (Lekarz mimo woli), Cesarzewicza (Spoczynek dnia siódmego), Młodego Zamoyskiego (Lelewel). Był autorem „Historii o cudownym Narodzeniu Pańskim” (T. Odrodzony, 1926) i nie granego dramatu „Walka wieczysta”. W 1931 uzyskał doktorat z historii sztuki, a w 1935 habilitację. W 1935-39 wykładał historię kultury na Wydz. Reżyserii PIST-u. Brał udział w kampanii wrześniowej jako porucznik łączności; wzięty do niewoli, okres wojny spędził w oflagu w Murnau. Był tam jednym z współtwórców t. obozowego; reżyserował (sam lub z Cz. Szpakowiczem): Pastorałkę, Zemstę, Wesele Figara (także dokonał przekładu), Ptaka, Gwałtu, co się dzieje, Uciekła mi przepióreczka, Cyrulika sewilskiego; zaadaptował na scenę Opowieść wigilijną Dickensa (wystawił ją L. Schiller pt. Kantyczka dla ubogich). Po wyzwoleniu oflagu (kwiecień 1945), był kier. lit. teatru pn. OTO (Obozowy T. Oficerski), a nast.T. Polskiej YMCA; oba działały w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Po powrocie do kraju, przez krótki okres (ok. 1946) prowadził wraz z Cz. Szpakowiczem w Skolimowie lalkowy teatr pn. Warsztat; teatrzyk ten wystawił Zemstę. Wybitny historyk sztuki, był przed wojną dyr. Instytutu Propagandy Sztuki (IPS), a po wojnie prof., członkiem rzeczywistym PAN. Od 1949 był dyr. Państw. Instytutu Sztuki, przekształconego nast. w IS PAN; stanowisko to piastował do 1960 i od 1968 do końca życia.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994