Data urodzenia:
1890 Kutno
Data śmierci:
1933-12-11 Warszawa
aktor:
Właściwie Witold Skarzyński, także Skarżyński. Był synem Władysława S. i Klementyny z Eysmonttów, bratem Tadeusza S. W 1905 wraz z bratem został wyrzucony ze szkoły, aresztowany i osadzony w twierdzy modlińskiej za udział w strajku szkolnym i działalność w PPS. W 1908-09 uczył się w Szkole Aplikacyjnej w Warszawie i w 1909 brał udział w popisach szkoły występując w rolach: Enryka (Szkoła kobiet), Marka Guronosa (Sarmatyzm). W sez. 1909/ 10 występował w Kielcach. W 1910 został zaangażowany do zespołu dramatu WTR (występował gł. w T. Rozmaitości); następnie był do 1933 w T. Miejskich w Warszawie (początkowo w T. Rozmaitości, potem w T. Narodowym i T. Letnim). Zmarł podczas próby generalnej Świętoszka.
Wysoki, o dobrych warunkach zewnętrznych, wyrazistej twarzy, był utalentowanym odtwórcą ról charakterystycznych, szczególnie charakterystycznych amantów. „Dobra charakteryzacja, odrębne stawianie poszczególnych ról, nuta humoru, niezwykła sumienność i staranność ujęcia wszystkich postaci zjednały mu w ciągu wielu lat opinię artysty pożytecznego i odpowiedzialnego” („Świat”). Wg A. Sikorskiego był to „aktor czujny, jeden z tych niewielu, co umieli zachować tradycję dawnej sceny polskiej w komediowym repertuarze klasycznym”. Do najlepszych ról S. należały takie jak: Pan Młody (Wesele), Maurycy (Rozbitki), Nieśmiałowski (Klub kawalerów), Piwnicki (Noc lipcowa), Marek Zięba (Nikt mnie nie zna), Wiktor (Pan Jowialski), Rzeźbiarz (Żeglarz), Gubernator (Konfederaci barscy), Gruszczyński (Sen srebrny Salomei), Ksiądz Loga (Fantazy), Doktor (Dziady), Jukli (Sędziowie). Grał także w filmach pol., m.in. Sezonowa miłość (1916), Tamten (1921), Niewolnica miłości (1923), Uśmiech losu (1927), Janko muzykant (1930). Żonaty był z Joanną Derengowską (ślub 1 II 1916).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
aktor:
Właściwie Witold Skarzyński, także Skarżyński. Był synem Władysława S. i Klementyny z Eysmonttów, bratem Tadeusza S. W 1905 wraz z bratem został wyrzucony ze szkoły, aresztowany i osadzony w twierdzy modlińskiej za udział w strajku szkolnym i działalność w PPS. W 1908-09 uczył się w Szkole Aplikacyjnej w Warszawie i w 1909 brał udział w popisach szkoły występując w rolach: Enryka (Szkoła kobiet), Marka Guronosa (Sarmatyzm). W sez. 1909/ 10 występował w Kielcach. W 1910 został zaangażowany do zespołu dramatu WTR (występował gł. w T. Rozmaitości); następnie był do 1933 w T. Miejskich w Warszawie (początkowo w T. Rozmaitości, potem w T. Narodowym i T. Letnim). Zmarł podczas próby generalnej Świętoszka.
Wysoki, o dobrych warunkach zewnętrznych, wyrazistej twarzy, był utalentowanym odtwórcą ról charakterystycznych, szczególnie charakterystycznych amantów. „Dobra charakteryzacja, odrębne stawianie poszczególnych ról, nuta humoru, niezwykła sumienność i staranność ujęcia wszystkich postaci zjednały mu w ciągu wielu lat opinię artysty pożytecznego i odpowiedzialnego” („Świat”). Wg A. Sikorskiego był to „aktor czujny, jeden z tych niewielu, co umieli zachować tradycję dawnej sceny polskiej w komediowym repertuarze klasycznym”. Do najlepszych ról S. należały takie jak: Pan Młody (Wesele), Maurycy (Rozbitki), Nieśmiałowski (Klub kawalerów), Piwnicki (Noc lipcowa), Marek Zięba (Nikt mnie nie zna), Wiktor (Pan Jowialski), Rzeźbiarz (Żeglarz), Gubernator (Konfederaci barscy), Gruszczyński (Sen srebrny Salomei), Ksiądz Loga (Fantazy), Doktor (Dziady), Jukli (Sędziowie). Grał także w filmach pol., m.in. Sezonowa miłość (1916), Tamten (1921), Niewolnica miłości (1923), Uśmiech losu (1927), Janko muzykant (1930). Żonaty był z Joanną Derengowską (ślub 1 II 1916).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973