aktor, reżyser;
Właściwie Stefan Majkowski. Był synem Albina Majkowskiego i Kazimiery z Malinowskich. Działalność scen. rozpoczął (pod nazwiskiem Majkowski) w 1919 w Młodym T. Polskim w Kijowie pod kier. S. Wysockiej; grał m.in. role Reżysera (Wyzwolenie), Urlopnika (Sędziowie). Po powrocie do Polski występował w sez. 1921/22 w Warszawie w T. Dramatycznym i T. im. Bogusławskiego, w 1922 w zespołach objazdowych, m.in. z K. Junoszą-Stępowskim, używając pseud. Wrącki (zmienionego ok. 1928 na Wroncki). W sez. 1922/23 występował ponownie w T. im. Bogusławskiego w Warszawie, w 1924 w T. Letnim, w 1925/26 w T. im. Fredry, w lecie 1926 w T. Niezależnym oraz w objazdach, m.in. w Płocku. W sez. 1926/27 grał w T. Polskim w Katowicach, 1927/28 w t. w Grudziądzu (tam zaczął próbować sił jako reżyser), 1928/29 w T. Małym we Lwowie. W 1929-34 należał do zespołu warsz. T. Miejskich, a 1934-36 do zespołu TKKT. W 1933-36 studiował na Wydz. Reżyserskim PIST-u; jako pracę dyplomową wystawił w ramach Warsztatu Teatr. Walc barona Molskiego. W sez. 1936/37 występował w T. Nowym w Poznaniu. W 1937-39 grał i reżyserował w T. Miejskich w Łodzi. Z tym zespołem był w 1938 na występach w Gdańsku. Podczas II wojny świat. przebywał w Warszawie i pracował w kuchni koleżeńskiej ZASP-u, a nast. był więźniem obozu koncentracyjnego w Stutthof, gdzie próbował organizować występy artyst. dla więźniów. W 1945-48 był aktorem i reżyserem Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie. W sez. 1948/49 występował w T. Wybrzeże w Gdańsku. Od 1950 grał w T. Domu Wojska Pol. w Warszawie (od 1957 pn. T. Dramatyczny m.st. Warszawy); w 1969 przeszedł na emeryturę, ale nadal występował w tym teatrze, a 8 VII 1970 obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy grając rolę Lokaja (Śnieg) w Sali Prób T. Dramatycznego. Pisał (pod nazwiskiem Majkowski) utwory dram., m.in. Porachunki osobiste (1947). Niski, drobnej budowy, pocz. grał takie role, jak: Filon (Balladyna), Maciuś (Zaczarowane koło), Zbyszko (Moralność pani Dulskiej). Wcześnie zaczął grać charakterystyczne role ludzi starszych, jak np. Doktor (Dziady), Ojciec (Wyzwolenie). Często też występował w repertuarze bulwarowym, np. w roli Boba Benneta (Cały dzień bez kłamstwa). Po wojnie grał m.in. takie role, jak: Stańczyk (Wesele), Major Grimes (Trasa), Marko (Płatonow), Książę Tugouchowski (Mądremu biada) i bywał chwalony za grę w epizodach. Przed wojną reżyserował w Łodzi m.in. Wielkiego człowieka do małych interesów (1937), Burmistrza Stylmondu (1939). W pierwszym dziesięcioleciu po II wojnie świat. sporo reżyserował zarówno w Warszawie, jak i na prowincji (często gościnnie). Wystawiał m.in. takie sztuki, jak: Trasa (1947, Warszawa), Seans (1948, Kielce), Przyjaciel nadejdzie wieczorem (1949, Białystok), Śluby panieńskie (1950, Szczecin), Marcowy kawaler (1951, Warszawa), Zwykły człowiek (1955, Kalisz), Żołnierz i bohater (1955, Zielona Góra).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994