aktor, reżyser;

Właściwie Edmund Klemens Jagielski . Był synem Jana i Zuzanny J. Ukończył szkołę realną W. Górskie­go, gry aktorskiej uczył się pod kier. J. Królikowskiego, J. Tatarkiewicza, H. Grubińskiego, B. Ładnowskiego. W 1883, a wg innych informacji w 1887, został zaanga­żowany do zespołu dramatu WTR (w 1890 pełnił też funkcje inkasenta w dyrekcji WTR). Ok. 1890 przenie­siono go do zespołu farsy. W „Echu Muzycznym, Teatralnym i Artystycznym” pisano, że grywał wtedy „zupełnie poprawnie i z widoczną inteligencją role młodziutkich bonvivantów i trzpiotów”. Już w lecie 1899 reżyserował, zastępując L. Śliwińskiego, a 13 XI tego roku został mianowany pomocnikiem reżysera T. Małego i na tym stanowisku pozostał do 1915. Kilka­krotnie był wysyłany przez dyrekcję za granicę, m.in. do Budapesztu i Wiednia (1902). W 1915 przebywał na Krymie. Potem był w Moskwie, gdzie w 1916 występo­wał w pol. zespole operetkowym, a w 1917 w Nowym T. Polskim pod dyr. B. Skąpskiego. W 1918 powrócił do Warszawy. Występował nadal w T. Nowości i był tam pomocnikiem reżysera. 14 III 1920 obchodził w T. No­wości jubileusz trzydziestopięciolecia pracy, a 26 IV 1925 na tej samej scenie jubileusz czterdziestolecia. W 1927 występował jeszcze w rolach epizodycznych w T. Narodowym. Następnie zamieszkał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Grał w komediach takie role, jak np. Piekarczyk (Roznosicielka chleba), Herkules (Nowa Francillon), Poczty-lion (Nowy Don Kiszot); występował też niekiedy w operetkach, m.in. w partiach Savignola (Panna z lalką), Filokomesa (Piękna Helena), Kromowa (We­soła wdówka), Loriota (Nitouche).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973