tancerka, aktorka;
Była córką Walentego Duranowskiego i Pauliny z Chybowskich. Pseud. Zofia Downarówna, zamężna Nasielska. Żona aktora Stanisława Sielańskiego (właśc. Nasielskiego). Uczęszczała do szkoły baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie, na tej scenie występowała już od 1918. Po ukończeniu szkoły, była koryfejką w balecie T.Wielkiego, np. w 1922 tańczyła jedno z Bliźniąt oraz Świteziankę w Panu Twardowskim L.Różyckiego, w 1924 w Marii R. Statkowskiego i Bajce L.M. Rogowskiego, w lutym 1925 w tańcu Almejek w Szeherezadzie. Potem występowała w t. rewiowych i kabaretach (prawo angażowania się w t. zawodowych ZASP przyznał jej po egzaminie w 1929). Pierwszą informację o jej występach w t. rewiowym Olimpia w 1927 w Warszawie podał L.Sempoliński. W 1929 była w Krakowie, najpierw w T. Gong, a na przełomie 1929 i 1930 w t. Pantera pod dyr. T.Wesołowskiego, później w zespole warsz. t. Mignon, a w 1930 w T. Wielka Rewia w Poznaniu. Potem występowała ponownie w Warszawie ; w 1931 w t. Morskie Oko i T. Nowości, a w 1933 w Wielkiej Operetce (Bal w Savoyu), w 1934 w kabarecie Stara Banda i T. na Kredytowej (w komedii muzycznej Piosenka o Nadinie), w 1937 w t. Wielka Rewia (w komedii muzycznej Król na jedną noc). Grała też epizodyczne role na scenach dramatycznych, np. w Zazdrości i medycynie w T.Ateneum w Warszawie (1937). Pod pseud. Downarówna grała niewielkie role w filmach, np. w 1936 w Jadzi i Papa się żeni, w 1938 w Kobietach nad przepaścią i Królowej przedmieścia. W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej pracowała w prywatnym biurze w Warszawie. Walczyła w Powstaniu Warszawskim w szeregach AK (pseud. ,,Hoża Zosia”). Po wojnie nie wróciła na scenę.
Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017
aktor;
Właściwie Salomon Nasielski. Był synem Berka Nasielskiego i Sary z Karnuszewiczów.¹ Mąż tancerki i aktorki Zofii Duranowskiej. Studiował prawo na Uniw. Warsz., a następnie uczył się w Warsz. Szkole Dramatycznej. Występować zaczął prawdopodobnie na scenach łódz., później zaś przeniósł się do Warszawy, gdzie początkowo występował na scenach dram. w niewielkich rólkach, przeważnie komediowych, szybko jednak przeszedł na sceny kabaretów, t. rewiowych i komedii muz., sporadycznie tylko występując w rolach dramatycznych. Celował w odtwarzaniu typów charakterystycznych. Występował w: T. im. Fredry (sez. 1923/24), t. Stańczyk (1924), dorywczo w T. Polskim (sez. 1924/25), t. Olimpia (1926-27), t. Morskie Oko (1928-29), t. Gong w Łodzi i Krakowie (1929), ponownie w t. warsz.: Morskie Oko (1929-31), Wesołe Oko (1931), T. Ateneum jako Kalle w Kapitanie z Koepenick (listopad 1932), znowu w t. Morskie Oko (sez. 1932/33), w T. Nowa Komedia w roli Krzepińskiego w Firmie (wrzesień 1933), w t. Rex (1933), w kabarecie „Casanova”, który też przez pewien okres prowadził (1933), w t. Stara Banda (1934), t. Hollywood (1935), T. Aktora (lipiec 1935), T. Letnim w kom. muz. Szczęśliwy pech (od sierpnia 1935), T. Ateneum w roli Klejka w Gałganduchu, czyli Trójce hultajskiej (grudzień 1935), w t. Cyrulik Warszawski (1936-37), t. Wielka Rewia (1937), T. Kameralnym w komedii Dom wariatów (grudzień 1938), w T. 8.15, m.in. w tyt. roli w operetce Baron Kimmel (1939). Był też popularnym aktorem filmowym i w 1931-39 grał w kilkudziesięciu pol. filmach m. in. Śluby ułańskie (1934), Jadzia (1936), Szczęśliwa trzynastka (1938), Ja tu rządzę (1939), Włóczęgi (1939). Podczas II wojny świat. przebywał początkowo w Rumunii, gdzie od listopada 1939 występował z zespołem aktorów warsz. w Bukareszcie i w innych miastach w roli Bęczkowskiego (Uciekła mi przepióreczka). Od lutego 1940 z tymże zespołem grał w Paryżu i na prowincji we Francji. Od 1941 mieszkał w Nowym Jorku. W 1942-45 należał do zespołu Polskiego T. Artystów i występował w Nowym Jorku oraz w objazdach w wielu miastach USA. Występował też w amer. telewizji. Po II wojnie świat. przebywał na emigracji. W 1953 w Nowym Jorku obchodził dwudziestopięciolecie pracy artystycznej.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973